OROIPENA

 

Ipar haizeak jotzen du,

haizeen artean maiteena

zait, marinelei izpiritu sutsua

eta nabigazio ona agintzen baitie.

Zoaz eta agurtu

Garona ederra

eta Bordeleko lorategiak,

ertze zorrotzetan,

erreka korrontean

erortzen denekoan,

haritza eta lertxuna

bikotearen azpian.

 

Oroitzen naiz

zumarren adar zabalduriaz

errota gainean,

baina kortan piku bat zegoen.

Besta egunetan,

emazteki morenoak

haren pean daude,

martxo aldean,

eguna eta gaua berdin direla.

Eta xenda luzeetan,

urrezko ametsez kargatuak,

sehaska kantuen aireak.

 

Eman bekit, berriz,

argi ilunez beteriko

ontzi urrintsua,

atsedena nuke; goxo baita

itzalpeko kuluxka.

Ez da ona

arima gogoeta

hilkorretan pausatzea. Goxo, berriz,

solasean, bihotz ustea esatea

eta maite egunez aditzea,

baita orduan egindakoaz.

 

Non dira lagunak? Bellarmino

eta besteak? Batzuk

ez ausartzen iturrira joaten;

aberastasuna itsasoan

hasten delako.

Pintoreek bezala, biltzen dute

lurreko ederrak, gerra

erdeinatu gabe,

ezta urteetan bakarrik egotea,

hostorik gabeko mastilpean,

hiriko bestarik eta sorlekuko dantzarik gabeko

gauetan.

 

Baina orain Indietara

abiatu dira gizonak,

hor, punta airetsuan,

Dordoina jautsi

eta Garona bikainarekin

biltzen denekoan. Baina

itsasoak memoria eman eta kentzen du

eta amodioak ere tinko begiratzen dio.

Gelditzen dena poetek finkatzen dute.