SORLEKUA

 

Marinela pozik itzultzen da herriko ibaira,

aberastu deneko irla urrunetarik;

ni ere joango nintzateke sorlekura

on bezainbat gaizki bildu izan banu.

 

Handitzen ikusi nauzuen bazterrok,

aplakatzen duzue maite mina?

Nire gaztaroko oihanok,

bakea agintzen didazue berriro?

 

Uhinen solasa errekan ikusita,

ontziak dauzkan ibaia

ikusiko dut aurki; baila zuek, mendiak,

lehen babestu ninduzuenok.

 

Sortetxeko muga seguru eta ohoretsuak,

senideen besarkatzaile amultsuak,

agurtuko zaituzte aurki eta inguratuko duzue

nire bihotza, bendatan bezala, senda dadin.

 

Beti fidelak! Baina badakit, badakit,

amodiozko eria ez dela hain agudo sendatzen,

hilkorren sehaska kantak ez du

nire bihotzeko pena kontsolatuko.

 

Zeruko sua ematen diguten jainkoak

min sakratuaren emaileak dira.

Bego, beraz. Lurreko semea

dirudit, maitatzeko egina, sufritzeko.