UMORE ALDAKORREKOAK

 

Kexatzen naizenean, lauteak eta kantuak

urrundik entzunda, bihotza isiltzen zait;

segituan aldatzen naiz

zure distira, ardo gorria, ikustean.

 

Baso itzalean, eguerdiko eguzkiak

ostartean izpiak bidalita,

berdin lasaitzen naiz

ofentsa gogorraz errabiatu ondoren,

 

landetan barrena ibiliz. Natura! Zure poetak

haserretzen dira gogotik, aise tristatu eta negar egin,

zoriontsu horiek; amak sobera mimatu

haurren antzera,

 

mainontziak eta kapritxosoak dira;

bidean isilik joanda, txikienak

traba egiten die; desbideratu

eta zure kontra jartzen dira.

 

Baina zuk doi amultsuki ukitu, maitea!

Lasai eta kontent daude, obedienteak!

Gidatzen dituzu, erregina!

nahi duzunera, korda laxoan.