GIZAKIA

 

Doi agertzen ziren uretarik, o lurra,

mendi gazteen kaskoa eta, baso beti berdez

beterik, ozeanoko desertu grisean,

lurruntzen ziren

 

lehen irla xarmantek. Pozik ikusten zituen

jainkoaren semearen begiak zugandik

sortu berri ziren landareak,

haur irribarretsuak.

 

Irletarik ederrenean, aireak

bere basoak bake goxoan edukita,

adarpean etzanda zegoen

egunsentian jaiotako

 

zure semeetarik ederrena, ama lurra.

Eta aita Heliosi buruz begira,

haurra jaiki eta,

mahats goxoa dastatuz,

 

janarirako hautatu zuen. Agudo handiturik,

animaliak beldurtzen ditu, gizakia

ez baita haien parekoa, ezta

gurasoak bezala; aita amaren

 

nahasmendu bitxia da: aitaren gogo noblea,

amaren atsegina eta mina;

eta ama handia, natura,

bezalakoa izan nahi luke!

 

Ai! Horregatik urruntzen zaizu, lurra!

Alferrik dira zure erregaluak

eta lotura finak:

hoberik nahi du, basa horrek!

 

Belardiko bazterretarik urrun,

lorerik gabeko uretara doa gizakia

bere basoa fruituz josita bada ere,

gaua izarrez dagoen bezala,

 

leizeetan sartzen da, barrenean,

airearen argitik urrun,

jainko eguzkiari fidela izan gabe,

ez du esklabutzarik ezta kezkarik nahi.

 

Basoko txoriek libre badute arnasa,

baina giza bularra harroago goratzen da.

Etorkizun iluna dakusa eta

Herioa; eta beldur dio.

 

Arnasten den guztiaren kontrako armak

hartzen ditu harroki gizakiak;

gatazkatan higatzen da eta bakeko

lorea aurki zimeltzen zaio.

 

Ez al da bizikide guztietan zoriontsuena?

baina patu guzti berdintzaileak

sakon eta urragarriago hartzen du

sendoaren bular izekigarria.