MUTIKOA NINTZENEKOA

 

Mutikoa nintzenean,

askotan salbatu ninduen jainko batek

giza oihu eta aginpidetik.

 

Seguru eta ongi jostetan

basoko loreekin,

zeruko arnasak

nirekin ari ziren.

 

Nola pozten zenuen

landareen bihotza,

zure aldera

beso finak luzatzen zituztela,

 

horrela poztu duzu nire bihotza

aita Helios, eta Endymion bezala

zure maitea nintzen,

ilargi sakratua.

 

Jainko fidelak,

jainko onak,

jakingo bazenute

nola maite egin zaituzten nire arimak!

 

Egia da ez zintuztedala izenekin

deitzen eta zuek ez ninduzuen izendatzen

gizakiek egin bezala,

elkar ezagututa.

 

Baina zuek ezagutzen zintuztedan

sekula gizakiek ezagutu baino hobeto,

eterraren isiltasuna ulertzen nuen,

giza hitzik ez dut sekula ulertu.

 

Hezi ninduen basoaren

soinu harmonikoak,

maitatzen ikasi nuen

lore artean.

 

Jainkoen besoetan hazi egin nintzen.