ARRATSEKO FANTASIA

 

Etxola aurrean, itzalpean, lasai eserita

nekazaria, bere sutondotik kea goititzen dela.

Herri baketsuan, arratseko kanpaiak

ibiltaria agurtzen du abegikor.

 

Ontziak ere itzuliko dira kaira

eta urrutiko hirietan merkatuko hotsa

apaltzen da; adarpe isilean

lagunen afaria mahaian.

 

Nora noa? Hilkorrak bizi dira

soldata eta lanetik; neke eta atsedenaren txandan,

guztiak kontent dira; zergatik ez du inoiz

nire bularreko arantza loak hartzen?

 

Arratseko zeruan udaberri bat;

arrosa kontaezinak eta lasai dirudien

urrezko mundua. O, eramanazue

purpurazko hodeiak eta goian,

 

argi eta airetan, desegin daitezen amodio eta pena!

Baina otoitz zoroak hasertu balu bezala, badoa

miresgarria; iluntzen du eta bakarrik

zeru azpian, beti bezala, ni.

 

Zatoz, lo goxoa! Sobera desio

bihotzean; baina, o gaztaroa, ahituko zara,

ezinegona, ameskorra.

Bake eta lasaia orduan zahartzaroa.