ETERRARI

 

Zuk bezain fidel eta amultsuki, jainko eta gizakietarik

inork ez nau zaindu, amak berak

besoetan hartu eta titia eman aurrean

goxoki hartu ninduzun eta zeruko edaria eman,

arnas sainduarekin batean, lehena, bular sortu berrian.

 

Lurreko bazkak ez ditu izakiak hazten,

baina zuk guztiak bazkatzen dituzu zeure nektarrekin, o aita!

Zure betiereko betetasunetik aire bizigarria

jalgi eta biziaren zain guztietan barrena doa,

horregatik maite zaituzte izakiek, etengabe

joaki zuregana, pozez handituz.

 

Zerutiarra! bere begiz ez ote zaitu landareak bilatzen?

Sasi apalak ez ote ditu bere beso umilak zure aldera

hedatzen?

Zu aurkitzeko hausten du hazi presoak bere azala;

zuk animaturiko basoak, zuregan bainatzeko,

elurra botatzen du, soberazko jantzi bat bezala.

Arrainak ere kanporatzen dira jauzika

 

errekaren azal distiratsutik, nahi balute bezala

sehaskatik atera zuregana; lurreko animalia nobleak

hegaldatzen dira nahimen bortitzak,

amodio sekretuak, zuregana erakarritakoak.

 

Zaldiak erdeinatzen du lurra, altzairu makurtuaren antzera

bere lepoak gorantz nahi du, doi ukitzen du legarra bere

hankak; haizeño bat bezala jauzi batez bestaldatu egiten da

beheiti doan erreka apartsuaren gainetik,

zuhaixken artean, kasik jada ikusezin.

 

Baina eterraren faboritoak, txoriak

bizi egiten dira solasean aitaren betiereko jauregian.

Alderik aski baita denentzat. Inork ez du bidexka markaturik,

etxean sueltoki dabiltza handiak eta txikiak.

Buruz gain aditzen ditut, bihotzak haiengana nahi duela,

 

sorleku abegikor batera bezala

goiti eta goiti, Alpeetako kaskoetan gaindi

alde egin nahi nuke eta handik arrano azkarrari eskatu,

beronek utzi baitzuen Zeusen besoetan haut zoriontsua,

presondegitik eterraren jauregira eramatea.

 

Zoroki gabiltza hemendik horra, zerurako gidatzen zuen

zutoirik gabeko mahasti kimuen antzera,

zolan barrena hedatzen gara, bila eta eske

lurreko eskualdeetan zehar, o aita eter! Alferrik;

aireak erakartzen gaituelako zure lorategirantz.

 

Itsasoko olatuetara geure burua bota, landa zabalagoetan

geure antsia berdintzeko, eta uhin amaigabeak inguratzen du

gure txalupa, bihotza pozten da itsas jainkoaren indarraz.

Baina ezer ez zaigu aski, ozeano sakonagoak deitzen gaitu

olatu finagoa den lekura... O! Ahal bagenu ontzi ibiltaria

goitirantz, urrezko kostaldera, eraman!

 

Baina, zure uhin urdinxkarekin ertze ezezagunak biltzen dituzun

urruneko landetara desiratzen dudanean,

hara nigana zatozela frutondoen kasko loretsuetarik,

aita eter! Bihotz nahasia aplakatzen didazu

eta gogotik bizi naiz orain, lehen bezala, lurreko loreekin.