DIOTIMA

 

Aspaldi hila eta sakonki itxita,

diosala bihotzak mundu ederra,

bere adarrak umatzen dira

bizi indar berriaz piztuta.

O, itzuliko naiz bizira,

nire loreen nahia,

azal idorra hautsita,

aire eta argira jalgi bezala.

 

Nola aldatu den!

Gorrotatu eta erdeinatu nuenak

akorde atseginetan darauntsa

nire bizitzaren kantuan

eta orduak jo bakoitzean

haurtzaroko urrezko egunetara

narama miresgarri,

bakar hau aurkitu nuenetik.

 

Diotima, izaki benedikatua!

Bikaina! Zuri esker, bizi antsiak

jotako nire bihotzak bere buruari

jainkozko gaztetasuna agintzen dio!

Gure zeruak iraungo du!

Hondar gabean estekaturik,

gure sakonenek elkar ezagutu zuten

guk elkar ikusi aurrean.

 

Haur ametsetan nengoela,

egun urdina bezala,

neure baratzeko zuhaitz azpian

lur epelean etzanda,

eta bihotzeko maiatza hasi zen

aire arin ederrean,

Diotimaren izpiritua murmurioz

ari zitzaidan, zefiroaren gisan.

 

Ai! Leienda bat bezala,

edertasuna ezabatu zitzaidanean,

zeruko argitik kanporatua

itsu bat bezala nengoen.

Denboraren zamak makurtzen ninduen

eta nire bizitza hotz eta zurbilak

nahi zituen jada

erreinu mutuko itzalak.

 

Orduan, idealetik zetozen,

zerutik bezala, adorea eta boterea;

agertu zinen zeure izpiekin,

jainkozko irudia, nire gauean!

Zu aurkitzean, berriro bota nuen

neure ontzi lokartua

kai mututik berriro

ozeano urdinera.

 

Orain aurkitu zaitut,

amodiozko besta orduetan

irudiz uste nuen baino ederragoa

Noble, ona! Hor zaude.

Ai, fantasiaren eskasa!

Zeure eredua zuk bakarrik dagizu

betiereko armonian,

perfekzionez beteriko natura!

 

Dohatsuak hor goian bezala

pozaren aterbean,

existentziatik libre,

edertasun geldian,

Urania melodiosa

kaosen erdian bezala,

bera dago, jainkozko eta garbi,

denboraren hondamenean.

 

Mila omenaldi artean,

nire gogo lotsati garaituak

hartu nahi du bere pentsamendurik

ausartenak gainditzen dituena.

Eguzkiko sua eta udaberriko goxoa,

gatazka eta bakea, nahasten dira

nire bihotz zolan,

aingeru irudi ederren aurrean.

 

Bihotz malko sakratuak

isuri ditut haren aurrean,

bizi soinu guztiekin

xarmantarekin kantari,

bihotz sakonean zaurituta

erruki eske aritu naiz,

haren zerua agertu zaidanean

hain garbi eta saindu.

 

Isiltasun jorian,

begirada eta hitz bakarrean,

haren bakea eta betetasuna

adierazten dizkidanean,

entusiasmatzen nauen jainkoak

haren kopetan agertzen denean,

miresmenak jota,

aitortu egin dut, airaturik, neure ezereza.

 

Orduan, haren izaki zerutiarrak

besarkatzen nau haur jostetan

eta miresgarri horretan

laxatzen dira nire loturak.

Desagertzen da nire esfortzu antsiatua,

nire borrokaren azken arrastoa,

natura hilkorra iristen da

jainkozko bizi osora.

 

Lurreko ezein boterek

Jainkoaren ezein aginduk ez gaitu bereizten,

bat eta dena garenekoan,

hor da nire elementua.

Beharra eta denbora ahazten dugunekoan

eta irabazte eskasa

epeka neurtzen ez dugunekoan,

hor, hor badakit nerau naizela.

 

Tindarideen izarra

bere maiestate argitsuan

bere bidetik, gu bezala, kontent,

hor, altura ilunean, doa,

itsas olatuan,

bake ederrak keinua dagi

zeruko sabaitik beheiti

luze eta distiratsu, jaitsiz.

 

O entusiasmoa, hala gaude

zure baitan hilobi sainduan,

zure uhinetan sakonki

poz isilean hondoratzen gara,

deia aditu arte

eta indarberriturik jaikita

izarrak bezala itzuliko

biziaren gau laburrean.