AGURRA

 

Banandu nahi genuen? On eta zuzen zelakoan?

Ekintzak hilketak bezala ikaratu gintuelako?

Ai! Gutxi ezagutzen dugu elkar,

jainko bat agintzen du gure baitan.

 

Traizioa egin horri? Dena, gogoa eta bizia

eman zigunari, gure amodioaren

jainko babesleari?

Hori, hori ezin dut.

 

Baina munduko gogoak beste okerra uste du

beste burdinazko esklabutza, beste legea,

eta ohiturarekin, egunez egun

arima higatzen zaigu.

 

Lehen banakien, erroztaturiko beldur itxuragabeak

jainkoak eta gizakiak bananduz geroz,

odolarekin aplakatzeko,

akabatu behar da maitaleen bihotza.

 

Utzi isilean! Utzi ez ikusten

hilgarri hori, bakean

eta bakarrik Joan nadin

eta izan dadin gure agurra!

 

Indazu kaliza, pozoi salbatzailea

edan dezadan, Letheoko aski

hartuta, dena,

gorrotoa eta amodioa ahazteko!

Joan nahi dut. Akaso, ikusiko zaitut, geroago,

Diotima! Baina orduan desio

odolustuta egonda, eta lasai,

dohatsuak bezala, arroztuak,

 

aldez alde egongo gara, solasean,

gogoetan, zalantzan, baina ahaztutakoa,

agurraren leku hau

ernatuko zaigu bihotzean,

 

harriturik begiratuko dizut, ahotsak eta kantuak

adituz, lehen bezala,

eta urrezko lilia arnastu egingo da

errekaz bestaldean guretzat.