|
Poeta New Yorken ERROMARANTZ OIHUA (CHRYSLER BUILDINGAREN DORRETIK) Zilarrezko ezpata txikiek arin zauritutako sagarrak, gaineko aldean suzko almendra daraman koralezko esku batek urratutako hodeiak, marrazoen gisako artsenikozko arrainak, jendetza bat itsutzeko negar tanten gisako marrazoak, zauritzen duten arrosak eta odolaren tutuetan ezarritako orratzak, mundu etsaiak eta zizareek estalitako maitasunak, eroriko dira zure gainera. Eroriko dira mihi militarrak olioz igurtzitzen dituen kupula handiaren gainean, gizon batek mila kanpaitxok inguraturik uso itsugarri batean pixa egiten eta ikatz birrindua ttu eginez egozten duenekoan. Jada ez baitago ogia eta ardoa banatzen dituenik, ezta hildakoaren ahoan belarrak haziko dituenik ere, ezta atsedenaren lihoak irekiko dituenik ere, ezta elefanteen zauriengatik negar egingo duenik ere. Ez dago milioi bat erremintari baino etortzeko diren haurrentzat kateak forjatzen. Ez dago milioi bat arotz baino gurutzerik gabeko hilkutxak egiten dituztenak. Ez dago balaren zain arropak zabaltzen dituzten deitoreen jendetza bat baino. Usoa arbuiatzen duen gizonak hitz egin behar zuen, biluzik oihu egin behar zuen zutabeen artean eta txerto bat jarri bere buruari legenarra bereganatzeko eta bere eraztunak eta bere diamantezko telefonoak urtzeko bezain izugarria litzatekeen negarra egin. Baina zuriz jantzitako gizonak ez daki galburuaren misterioaren berri, ez daki erdi-urrenaren orroaren berri, ez daki Kristok oraindik ere ura eman dezakeela, ez daki txanponak mirariaren musua erre eta arkumearen odola faisaiaren moko idiotari ematen diola. Menditik datorren argi miresgarri bat erakusten diete haurrei maisuek; baina iristen dena suminaren ninfa ilunek kantatzen duteneko estolda bilkura bat da. Maisuek debozioz seinalatzen dituzte kupula lurrindatu eskergak baina estatuen azpian ez dago maitasunik, ez dago maitasunik behin betiko kristalezko begien azpian. Maitasuna egarriak urratutako haragietan dago, uholdearen aurka borroka egiten duen etxola txikian. Maitasuna gosearen sugeek borroka egiten duteneko zuloetan dago, kaioen gorpuak kulunkatzen dituen itsaso tristean eta musu ziztatzaile oso ilunean burukoen azpian. Baina esku zeharrargitsuekiko gizon zaharrak esango du: Maitasuna, maitasuna, maitasuna, milioika hil-urrenek txalotua. Esango du: maitasuna, maitasuna, maitasuna, samurtasunez ikaratutako tizuaren artean; esango du: bakea, bakea, bakea, aiztoen dardararen eta dinamitazko meloien artean. esango du: bakea, bakea, bakea, ezpainak zilarrezko jartzen zaizkion arte. Bitartean, bitartean, oi!, bitartean, listuontziak ateratzen dituzten beltzek, zuzendarien izu zurbilaren azpian dardar egiten duten mutil gazteek, olio mineraletan itotako emakumeek, mailu, biolin edo hodeizko jendetzak, oihu egin beharra du garunak hormaren kontra hautsiko badizkiote ere, oihu egin beharra du kupulen aurrean, oihu egin beharra du suz erotuta, oihu egin beharra du elurrez erotuta, oihu egin beharra du burua gorotzez beteta, oihu egin beharra du du gau guztiak batera bezala, oihu egin beharra du hain ahots urratuz hiriek neska koxkorrak bezala dardar egin eta olioaren eta musikaren espetxeak apur ditzaten arte. Gure eguneroko ogia nahi dugulako, haltz-lore eta samurtasun aletu iraunkorra, Lurraren borondatea bete dadin nahi dugulako, denentzat bere fruituak ematen dituena. Poeta New Yorken
|
