|
Antologia HARAGIAK HARAGIA DAGI HARAGIAK haragia dagi ardoak odola dagi— zeinen den segurua Islam-aren itzala! Nire aranondoen itzalpe mozpelean adiskideak garbitu eta musukatu egiten dizkit zangoak. Almendra olioa sustrai olioa— hegalak sortzen zitzaizkien nire orkatilei. —Estutu egiten nau maiteak bere bularren kontra. Anfora betea ardorik argienaz ardorik beltzenaz muztiatutakoetan. Ez dago ezpainik musu damapean erretzen duenik nire amodioaren ezpain gorriek adina. Hain zintzoa da Bera, bertsoa diktatzen dit. —Hartzen ditut haren izterrak eta haren lepo tinkoa orain erortzen litzatekeen arana bat bezala. Ehundaka arrabiten musika entzuten da argia eta liluragarria bere kirruen azpian. Arabiako lurra, lur zaldia galpar harrokoa, brida laxoan. Eguzkiak jo du, amodioak areago adiskidea, adiskidea, ez gelditu —txiribizta bat zure adatsean nire bizia, Ilargia ederra da denean bete: zure ondoan ez litzateke batere. Kopa ixuria, beira goritua Mohamed-en otoitza bezala ene maitea, plazerrak hartzen badu nire aranondoetako denden azpian. —Eta haren irria, izar dardara. Haren bi bularren marmorezko uztaiak nire atseginaren mezkita zuria. (Arrosa ezpainetan, 1923) Antologia
|
