Gizon bakartiak —gartzelan egon dela—

ogi apur bat ausikitzen duen bakoitzean

                                        gartzelara egiten du itzulia.

Gartzelan, humuaz gain aldegiten duten

erbiez, egiten zuen amets. Neguko lanhoan

murru eta karriken artean bizi da gizona, ur hotza

edaten eta ogi apurra ausikiaz.

Hartaz gero, norberak uste du birjaio dela bizia,

bareaz arnasa, heldu dela negua,

eta sutea, beheitia eta afariak,

arno usainaz hostatu epelean. Batek sinesten du,

barruan badago, batek sinesten du. Bainan irten bada gau batez,

eta erbiak atxilotu badituzte, eta berotan jaten

besteek, alegera. Behatu behar zaie kristalen

                                                                  gibeletik.

 

Gizon bakartia benetan jelatzen denean

godaletkada bat edateko ausartu da sartzen

eta bere arnoari so dago:

kearen kolorea, zapote aztuna.

Ogi apurra ausikitzen du, gartzelan erbi zaporea zuena,

bainan orain ez du zaporerik, ez ogiarena ez ja ere.

                                                          Eta arnoa baita

                                        lanho zapote besterik ez du.

Gizon bakartia soto haiez oroitzen da, kontent

goldatuak direlarik jakitun. Hutsik den aretoan,

gorki apal, saiatzen da kantatzeko. Ikusten du, berriro,

barraderaren luzeran, agorrilan ferde izan zen

                    lahar biluzien ile-xerloa. Ziztukatzen dio

                                                               zakurtsari.

Eta erbia agertzen da, eta ez dita hotz jadanik.