Parisen hilen naiz euri-zaparradaz,

dagoeneko gogoan dudan egun batean.

Parisen hilen naiz —eta ez datorkit hankartean—

akaso eguen batez, gaurkoa den legez, udazkenaz.

 

Eguena izanen da, ze gaur, bertsook

prosatzen nagoela, besondoak ere halaxe jarri zaizkit,

gaiztotuta, eta, egundo ere ez gaur legez, berriro nago,

egina dudan bidea eta guzti, nire buruarekin bakarrik.

 

Hil da Cesar Vallejo, jo egiten zuten

denek berak eurei ezer egin barik,

gogor jotzen zuten palu batez eta gogor

 

soka batez ere; testigu dagoz

eguen-egunak eta besondo hezurrak,

bakardadea, euria, bideak...