IKUSI ORDUKO MAITASUNA
Wislawa Szymborska

euskaratzailea: Juan Garzia
1996

 

Biak ere sinetsirik daude
bat-bateko sentimendu batek elkartu dituela.
Ederra da ziurtasun hori,
baina ziurtasunik eza ederrago.

Imajinatzen dute ezen, elkar ezagutzen ez zutenez,
ez zela lehendik ezer gertatu beren artean.
Zer esan, baina, behiala ausaz elkar gurutzatu zuteneko
kale, eskailera, pasabideez.

Nahi nieke galdegin
ez ote diren oroitzen
—buruz buruko topaketa bat, akaso,
noizbait ate jirakari batean,
edo "barka"ren bat
edo "oker markatu duzu" esapidea telefonoan—,
baina badakit erantzuna.
Ez dira oroitzen.

Harrituko lirateke
jakinik aspaldi dela
berekin jolasean dabilela halabeharra;

beren patua bilakatzeko
artean erabat prest ez zegoen halabehar bat,
zeinak hurbildu egiten baitzituen eta urrundu,

zeina bidera irteten baitzitzaien
eta, barreari eutsiz,
albora baztertzen gero.

Izan zen zeinurik, seinalerik,
baina zer egin, ez baitziren ulergarriak.
Ez ote zen hegaldatu
hosto bat baten sorbaldatik bestearenera
duela hiru urte
edo are joan den asteartean?

Gertatuko zen noski zerbait batek galdu eta besteak aurkitzea.
Haurtzaroko sasietako
pilotaren bat, batek jakin.

Ba bide zen maratilarik eta txirrinik
zeinetan baten ukitzea
besteari gainezarri baitzitzaion.
Maletarik, bata bestearen ondoan egokituak kontsigna batean.

Menturaz gau jakin batean amets bera,
esnatu eta berehala desagertua.

Hasiera oro
ez da jarraipen baino,
eta gertakarien liburua
beti erditik irekia dago.

 

IKUSI ORDUKO MAITASUNA
Wislawa Szymborska

euskaratzailea: Juan Garzia
1996