Gutxi heltzen ziren hogeita hamar urte betetzera.
Zahartzaroa zuhaitzen eta harrien pribilegioa zen.
Haurtzaroak otsoa otsoko den aldi laburra irauten zuen.
Presaka ibiltzea ezinbestekoa zen bizirik izateko
ilunabarrean,
lehen elurren garaian.

Hamahiru urteko erdiberriak,
ihien artean habi bila lau urterekin,
hogeikoak ehiztarien buru ziren,
bazeuden duela gutxi eta jadanik ez daude.
Infinituaren ertzak berehala batzen ziren.
Sorginek araoak esaten zituzten ahapeka
hortzak artean gazte.
Semea gizondu egiten zen aitaren begiradapean.
Aitonaren begi lausotuek ilobaren jaiotza ikusten zuten.

Ez zituzten, ez, urte beteak inoiz kontatzen.
Sareak, eltzeak, txabolak eta aizkorak, bai ordea.
Denborak, zeruko izarrekin eskuzabal,
esku-ahur ia hutsa eskaintzen zien
eta berehala ukatu, damuturik.
Beste urrats bat, urrats bi
ilunpeetan jaio eta ilunpeetan hiltzen den
ispiluzko ibaian zehar.

Denbora galtzerik ez zuten,
ezin utzi galderak biharko,
ezta ezagutzak berandu hartu ere, goiz baino.
Jakituriak ile urdinei hartzen zien aurre,
argi egin baino lehen argi ikusi behar zuen,
ahotsa entzun behar hots egin baino lehen.

Ongia eta gaizkia.
Gutxi zekiten bi horiez eta dena zekiten:
gaizkia gailentzean, ostentzen da ongia;
ongia agertzean, zelatan da gaizkia.
Bata zein bestea garaitezinak dira,
itzultzerik baden lurraldeaz haraindi ezin erbesteratu.
Horregatik, ez da pozik izu itzalik ezean,
ez-eta etsipenik itxaropen izpirik ezean.
Bizitza, luze izanagatik, beti da labur.
Ezer gehitzeko laburregi.