ERRUSINOLARIK EZ UXA

 

Orain egia esanen dut.

Eztiot nitzaz ezer, urrikal zaitezte,

oharkabeko bidegabearen arima, mintza.

 

Orain egia esanen dut, baina

egiaren barrenean, urrezko gaztelua,

udazkenean datorren gizona, entzun.

 

Esan, eskalea, egia dohainik,

ezpainak argitasuna isurten duen

bazter garbia.

 

Udazkenean datorren gizona,

kontuz ibil,

isiltasuna urrea baita

 

Mintza,

ezkiak, zumarrak, eguna edert,

berriz ferdet.

 

Orain

egia esanen dut.

 

Egun hondatuak,

altza,

jaso

nire hotza.

 

Denbora galdu sakona

berriz ere, pasa

goadalkibir borobila.

 

Orain.

Pasa ta segi, itzaletik

datorren gizona.

 

Kantu isila.

Lepoan harri bat zendukala bota zenuen

zure burua uretara.

 

Egunaren argia:

Leihoan geldi

zapal.

 

Ez. Itzalezko

pila.

Mintzatu ere gabe.

 

Bihurtuko naiz.

Orain hasten da

euria.

 

Hola zegoen goiza,

maitatu zindudanean.

 

Denboran sartzen naiz,

Duero hibaiaren moduan

noa.

 

Bilatzen dut,

sustraitu nahi naiz,

ilunean mugitzen naiz.

 

Nungo koba.

Ezagutu gabeko koba biribila.

Frantziska Sanchez, erdu nerekin.

 

Itsu mustuan, elurra makinaturik

udazkenean

datorren gizona.

 

Oharkabeko bidegabearen arima, ez.

Egun ilunak.

Portaloian botarikako gauak.

 

Argia.

Anketako mintzoa. Itsaso

urdina.

 

Urrezko gaztelua,

atzera: bildurrak

jaten baitzaitue.

 

Esan palmera,

ezpainak ikusteko

bazter garbia.

 

Aitanako mendia.

Espainiako

bazter garbia.

 

Atzo.

Gizona dator,

baina eztakus.

 

Reusko arrosa.

Herriaren kantu

biluza.

 

Orain egia esanen

dut.

 

Orain hasten da

elurra...

 

Hola zegoen goiza,

ahaztu zindudanean.

 

Egunaren atea

zabal zazu,

ama.

 

Begira ama,

nola datorren

zauriturik.

 

Oharkabeko

bidegabearen arima.

Kanta bezate

 

ezkiek, bai,

gehiago,

gehiago,

dena izan dadin aurrerantzean argitasuna.