Orain

nire biziaren ipuina kontatuko dut

hautserrez beterikako abeze batean.

Aberatsen herria nire gerriaren inguruan

 

eta gainerakoa. Eskribitzen dut: isiltzen naiz.

Terrepente jaio nintzen, eznaiz oroitzen

eguzkia bazen edo euria bazen edo osteguna bazen.

Artilezko eskuek lotu ninduten, ama.

 

Zure beso zurietatik kendurikako

mataza, itsu baten moduan begiratzen naiz,

ilunpean entzuten dizkitzut pausoak, nire

bizi hondatua konpontzera datortza.

 

Gizon hoiek kiskaili ninduten, mintzatzen naiz

dolamentu oinazeztatuaren jelaz,

haurraren erormentuaz, bere kaligrafia tristeaz,

lore ikaratu desitxuratua.

 

Ama, eznezazu bidal berriz hotza eta bildurra

dominedun eta santudun mahai batera hartzera.

Zuk piztutzen duzu egia negarraren antzean,

eskua eman, gorde nezazu

zure mahai-zapien eta zamauen artean.

 

Hau da Madrii, esan didate andreek

amandalen gainean belaunbiko daudelarik,

hau da lekua,

hemen ehortzi zuten erramu berde eta fresko bat,

hemen dago makurrik nire odola.

 

Gosezko egunak, gosezko eskandaloak,

sandalia misteriotsuak,

erromesen itzalen, eta ereinotz giz-eraileen

lagunak. Eskribitzen dut: isiltzen naiz.

 

Hemen lotu nion letra hitzari,

hitza paperari.

          Hau da Paris,

esan didate aingeruek, eta jentea

akort zegoen, hau da Paris, “Peut-être”,

bertan sufritu nituen espirituaren hasarreak

eta esenploa hartu nion Eiffeleko dorreari.

 

Hau da nire biziaren ipuia, esan nuen,

baina etzen. Eskribitzen dut: isiltzen naiz.