SALBA BEDI AHAL DUENA Noizbait garratza izan banintzen penagatik izan zen. Kapitainak oihukatu zuen “Salba bedi ahal duena” eta nik, asko pentsatu gabe, uretara egin nuen jauzi, igerilari petoek nola, beti momentu horren zain egon izan banintz bezala, bakardade-momentu gorena zeinetan ezerk ez duen pisatzen ezer ez den geratzen bizitzeko desira atzeraezinaz haratago: uretara egin nuen jauzi, egia da, atzera begiratu gabe.
Begiratu izan banu agian ez nuen jauzi egingo duda egingo nuen zure begi triste handiei begira alhadura ilunek galaraziko zidaten espaziora jauzi egitea aireko hezetasun hotza ukitzea gaueko ihintzaren hotza eta erortzea jaio berrien gisan ur azaleko txaluparen gainera non denak jarraitu beharko baitzuen inork ez daki zein norabidetan.
Atzera begiratu izan banu, zure begi triste handiak esekitako kandela soka-mutur askeak urak hartutako ganberak itsasoaren oroitzapen gaziak bezala.
Atzera begiratu izan banu, zure begi triste handiak esekitako kandela mistikoa soka-mutur askeak urak hartutako ganberak itsasoaren oroitzapen gaziak bezala.
Atzera begiratu izan banu. “Salba bedi ahal duena” oihuka kapitaina.
Begiratu izan banu atzera begiratu izan banu Euridizek bezala ezingo nuen jauzi egin iraganarena izango nintzateke itsasontziko sareetan ainguratuta, zure kapitaina, aulkietako lizuna lorik gabeko gauetan kontsumitzen genituen bertsoak jauzi egiteak ematen zizun galbana, korrika egiteak ematen zizun lotsa, gustuko bertsoen liana ederretan harrapatuta agian ez nuke berriro arnastuko aire gazia ezta eguzkia agertzen ikusi ere; hil edo biziko kontua zen “Salba bedi ahal duena” egin zuen oihu kapitainak, bizitza jauzi hipotesi bat zen, geratzea, heriotza segurua.
Sálvese quien pueda Si fui amarga fue por la pena. / El capitán gritó “Sálvese quien pueda” / y yo, sin pensarlo más, me lancé al agua, / como ávida nadadora / como si siempre hubiera estado esperando ese momento, / el momento supremo de soledad / en que nada pesa / nada queda ya / sino el deseo impostergable de vivir; / me lancé al agua, es cierto, sin mirar atrás. // De mirar quizás no me lanzara / habría vacilado mirando tus grandes ojos tristes / siniestros remordimientos me hubieran impedido ya / saltar al espacio / tocar la fría humedad del aire / el nocturno frío relente / y caer / como recién nacida / en la flotante superficie del bote / donde todo habría de continuar / no se sabe adónde. // Si hubiera mirado atrás, / tus grandes ojos tristes / la vela suspendida / los cabos sueltos / las cámaras anegadas / como los recuerdos salados del mar. // Si hubiera mirado atrás, / tus grandes ojos tristes / la vela mística suspendida / los cabos sueltos / las cámaras anegadas / como los recuerdos salados del mar. // Sihubiera mirado atrás. / “Sálvese quien pueda” / gritaba el capitán. // De haber mirado / de haber vuelto los ojos / como Eurídice / ya no podría saltar / pertenecería al pasado / anclada entre las redes / del barco, tu capitán, / el moho de las sillas / los versos que consumíamos en las noches de vigilia / tu pereza de saltar, / tu vergüenza de correr, / atrapada entre las hermosas lianas de los versos preferidos, / acaso no hubiera respirado más el aire salino / ni visto aparecer el sol; / era un caso de vida o muerte / “Sálvese quien pueda” / había gritado el capitán, / la vida era una hipótesis de salto, / quedarse, una muerte segura.
SALBA BEDI AHAL DUENA |