BASAIRISA Nire oinazearen amaieran ate bat zegoen.
Entzun adi: heriotza deritzozun hori oroitzen dut nik.
Han goian, hotsak, pinu adarrak higikor. Gero ezereza. Eguzki ahula gainazal lehorrean dirdaika.
Latza da irautea kontzientziaren gisa lur ilunean ehortzita.
Gero akabo dena: ikaratzen zaituen hori, arima bat izatea eta ezin mintzatzea, kolpean ahitzen da, lur gogorra doi bat okerrera. Eta txoritzat jo nituen haiek ziztuan doaz zuhaixka txiki artera.
Zuri, beste mundutik igaro izana oroitzen ez duzun horri, diotsut berriro mintzo nintekeela: ahanzturatik itzultzen den oro ahots baten bila itzultzen da:
biziaren erdigunetik iturri handi bat sortu zitzaidan, itzal urdin biziak itsas ur azulean.
BASAIRISA |