19.
Arsenio Iglesias

euskaratzailea: Iñigo Astiz
armiarma.eus, 2016

 

Joan egingo zela

jakin zuen egunean,

telefono deien

eta zorionen eta besarkaden

eta muxuen aurretik,

liburutegian geratu zuen autoa.

 

Jaistean,

berokiaren hegalak altxa,

eta desitxuratutako zebrabide bat gurutzatu zuen:

 

bi urte lehenago barrikada batek su hartu zuen bertan.

Egun hartan bihurritu zuen suak asfaltoa

eta erabat konpondu gabe utzi zuten geroztik;

aurrekontu eskasen batek

mantendu zion aipamena zoruan

langile borrokari.

 

Gorrituta zituen belarriak

udazken beteko hotzagatik,

baina eskailerak igo, eta atea ireki zuenean,

hango aireak, berogailu

eta isiltasun aire trinko hark,

artilezko eskuz hartu zuen.

 

Aldi hartan, beste aldietan ez bezala,

atzean utzi zituen poesiari eskainitako apalak.

Eta galdutako tituluen artean bilatu zuen

hamazazpi urterekin

Venezia uztea erabaki zuen

gizon hari buruzko liburua.

 

Bidaiarien

izaeraz jakin beharra zuelako

bilatu zuen,

ezinbestean deskubritu nahi zuelako

alde egitearen ederra.

 

 

Lau ordu eman zituen han eserita.

 

Eta liburu hartan kontatutako guztien artean,

garrantzi gabeko datu bat

besterik ez zuen gorde beretzat,

poltsikoan sartutako maskor bat bezala:

 

gustatu zitzaion

Marco Poloren hirugarren alabaren izena

Moretta.

 

 

4.

 

Bere etxean geunden

eta, beraz, berari zegokion mahai-buru izatea.

 

Umeok txokolatezko turroia

irensteko geneukan grinari

begira-begira zegoen

 

eta eskutan hartzen zuen

ardo kopa.

 

Bat-batean, ahotsa altxatu zuen.

 

Eguberritako afaloste hartan entzun nion.

Bera ume zela, herriko denda batean,

ziba handi bat zeukaten salgai,

sua pizteko pinaburu bat bezain lodia.

 

Ez dut gogoan zenbat balio zuen.

Errealak aipatzen zituen berak, nik

inoiz ezagutu ez nituen txanpon haiek.

 

Baina grabatuta gelditu zitzaidan

bi urte behar izan zituela diru hura biltzeko.

 

Hatzez inguratzen zuen kopa,

bera zen istorioaren jabe.

Eta hala kontatu zuen, berari

garrantzizko zitzaizkion xehetasunak nabarmenduz,

eta garrantzigabe iruditzen zitzaizkionak isilduz.

Bihurritu egiten zuen kontakizuna,

berak erabakitzen zuen haren esanahaia.

 

Horregatik, apenas esan zuen gauza handirik

dirua lortzeko egin zituenei buruz.

Borroka azpimarratzea zen garrantzitsua,

heldu nahi zuen lekura heldu zela zehaztea.

 

Eta azkenean,

poltsikoak arakatuta sosak bildu

eta salmahai gainean jarri zituenean,

begira gelditu zitzaion dendaria.

Eta emakume hark esan ziona

kontatu zuen, nik

denboran zeharreko zulo batetik begiratzen nuen bitarten,

desmemoriaren kandelaren ondoan

kemenaren oinkada pera eroritako

herentzia baten augurioa azalduko baligu bezala:

 

- Baina, mutiko, txanpon hauek jadanik ez dute balio.

 

19.
Arsenio Iglesias

euskaratzailea: Iñigo Astiz
armiarma.eus, 2016