tabernako mahai baten gainean

raul gonzalez tuñon poetak

fotogramak zabaltzen ditu

boedon pasatako haurtzaro batenak

            (edo oroimeneko beste edozein

            txokotakoak bestela)

 

pelikula horretan urperatutako kaleak daude

            (ametsean venecia bilakatzen dira

            eta noia edo fisterra deitzen dira)

 

baina akaso poetak nahasten ditu

bere aitaren historiekin

beste nostalgia baten fikzioekin

 

zuri-beltzekoa da kontakizuna

eta itsasontziak ditu kaleetan

eta umeak murgilka eta korrika eta barrezka dabiltza

 

eta akaso atzealdean

lainoa sumatu daiteke

balea-portu bat

eta katxalote gorpuak

 

balea

bakar batek ere ez ditu

zubipetik pasatzen den ibaiko

urak sekula nabigatu

 

inoiz noria bat egon zen

baina orain izena baino ez da

eta egurrezko zaldietan

ez dabil ume tristerik

 

pianolak oihartzun egiten du harzolan

poetaren (asmatutako) oroitzapenetan

eta euriak

memoria urtzen du

uholdea jo eta errepikan hasten denean