BUKAERAREN POEMA
1
Zerua eztainu herdoilez, hatza harantz doa artez. Betiko han da bere tokian, patua bera han denez.
— Laurden gutxi da. Puntuan? — Herio da atezuan. — Guztia arin, arin badoa goitutako kapeluan.
Betileek desafio, ahoa estutuz dio. Diosal horri buruaz behera beheratzea dario.
— Laurden gutxi da. Seguru? — Ahotsak hitza gezur du. Bihotza estu: zer gertatzen da? Argi!, burmuinen aburuz.
* * *
Zantzu gaiztoak zeruan: herdoila da eztainuan. Betiko legez beti hantxe da. Seietan beti: puntuan.
Hotsik gabea musua: ezpaina dauka mutua. Zaurtua — nola erreginari, nola zenduei — zaurtua...
Hau presa bilauarena, ukalondoaz eztena. Neurriaz kanpo, ziztaka emaile, uluka dago sirena.
Auhen — zakurren moduan, uluka beti amorruan. (Bizitza beti neurriaz beste heriotzaren orduan).
Atzo — gorputz erdiraino, gaur — izar buruetaraino. (Oroz gaindiko ase beharrez ezin asez oroz baino).
Barnez maitea dut txera, zazpiak dira ostera. Filma ikustera joango ote gara... Leherketa: — Goazen etxera!
BUKAERAREN POEMA |