Txoria da.

Berdea du gorputza eta orbel-koloreak hegoak.

Ama duen itsaso basaren josteta bitxia da,

maitemindu zena haizeak erauzi

eta hark paparrera jaurtiriko iratze puska batez.

Oihuka du gorputza akiduraren akiduraz, baina hegoak ez zaizkio inoiz nekatzen.

Dardaraz jartzen dio gorputza euri-tanta bakar batek,

beldurrak airean edukitzen du sarraila-zuloko haizeak;

lahar-arantza txikienak zulatzen dio bihotza;

eguzkiak gardostu egiten du, eta ilargiak izoztu.

Barre eta negar egiten du haizea aldatzean.

Mailatu egiten du airean dabilen burbuila batek,

hodei baten itzalak arnasa itotzen dio.

«Utz nazazue aske; utz nazazue bakean», dio haren gorputzak oihuka.

 

Hegoak gora eta behera astinduz doa

hirietako teilatuen gainetik,

mendi gailurren gainetik,

basamortuko harea mugikorren gainetik,

bere ama legegabearen begitarte destainariaren gainetik,

haizeak iratzea erauzten duen oihan zirimolatsuen gainetik.

 

«Egon, egon apur bat… hiltzera noa».

Hegoak gora eta gora astinduz doa.

 

 

* "K.M.ri”, hau da, Katherine Mansfieldi, bere buruari.

 

 

To K. M.

She is a bird. / Green is her body and her wings are tawny. / She is the strange sport of her wild sea mother. / Who fell in love with a bit of bracken / Wind wrenched — and flung into her bosom. / Her body cries out in weariness — but her wings never tire. / Her body quivers under a single rain drop / She is frightened to death of the wind in the keyhole; / The smallest bramble thorn pierces its heart; / It is seared by the sun and frozen by the moon. / It laughs and weeps with the wind changed. / ’Tis bruised by a floating bubble — / The shadow of a cloud stifles its breath. / ’Set me free; let me be’, cries her body. // Up and down beat her wings / Over the roofs of cities / Over the tops of mountains / Over the desert shifting sands / Over the scornful face of her lawless mother / Over the turbulent forests where bracken is wind wrenched. // ’A moment — a moment… I die’ / Up and up beat her wings.