Bart, anaia maite, hil zinenetik lehen aldiz

zurekin oinez nindoan amets batean.

Etxean ginen berriro erreka ertzean

baia zuri eta gorrizko zuhaixkaz inguraturik.

«Ez ukitu, pozoitsuak dira», esan nizun nik.

Baina jaso zenuen eskua, eta ikusi nuen algara

estrainio, bizi baten printza zure buru inguruan firi-fara,

eta makurtu zinenean ikusi nizkizun baiak dir-dir.

«Ez al zara oroitzen? Esaten genien Hildako Gizonaren Ogi!».

 

Esnatu, eta entzun nuen haizearen auhena

eta ur iluna orroka ur-bazterrean behera.

Non du bidea, non, ametsak nire oin irrikatsuentzat?

Oroipeneko erreka ondoan dago anaia

nire esperoan, eskuetan baiak.

«Nire gorputza dira. Arreba, hartu eta jan».

 

 

* L.H.B.ri, hau da, Leslie Heron Beauchamp anaiari. Lehen Mundu Gerra garaian hil zen, instrukzio militar saio batean, 21 urte zituela. Katherine Mansfieldek ez zuen sekula argitara eman poema hau.

 

 

To L. H. B. (1894-1915)

Last night for the first time since you were dead / I walked with you, my brother, in a dream. / We were at home again beside the stream / Fringed with tall berry bushes, white and red. / «Don't touch them: they are poisonous», I said. / But your hand hovered, and I saw a beam / Of strange, bright laughter flying round your head / And as you stooped I saw the berries gleam. / «Don't you remember? We called them Dead Man's Bread!». // I woke and heard the wind moan and the roar / Of the dark water tumbling on the shore. / Where — where is the path of my dream for my eager feet? / By the remembered stream my brother stands / Waiting for me with berries in his hands… / «These are my body. Sister, take and eat».