Ez dut sekula gehiago oroitu nahi itsasoaz!

Ez olatu handi berdeez

ez kosta zulatuaz

ez harkaizpe arreez

sekula-sekula gehiago ez

alga gorriez ez sagailoaz

ez bitsaren borborrez.

 

Nire etxe urrutian bizi da oroimena,

nirekin zerikusirik batere ez duena.

 

Xaharra da, eta txalkorra

bizkarrean baitarama

fardel baten zama.

Negar-malkoak ditu agorrak,

haren ahotsa, karraska.

Atsoa herrenka dabil

elorri-makila zahar bat eskuan,

eta kanta txoro baten doinua,

orain mantso orain arin,

karrankatzen du haren zintzurrak.

 

Eta egunero

kostan argirik deino

ibiltzen da zerbaiten bila;

bere atzapar ihartuez

itsas belarrak miaka;

maskor bakoitzari sakaka

haztamuka eta marmarrez

harik eta iluntzen

eta belzten den arte gaua,

estaliz atsoa arras,

eta aginduz egoteko isilik,

aginduz egoteko geldi.

 

Olatu xuxurlarien

oin mamukarak

behatz-puntetan ditu bere alboan.

Aurrera eta aurrera doaz

hondartza zuriko zokoaren

harkaizpe harritsuetara…

Eskuak estutu ditu atsoak

negar-hipaka, txilio batean,

eta ulu dagi oihartzunak

muino harritsuetan.

Lantuka dio: «Galdu da guztia!

Hala izan bedi! Hala izan bedi!

Zaharra naiz. Hotzegia.

Ikaraz nago… zaratatsuegi

dago itsasoa… galdu da guztia,

joan da dena…». Oroimenak

intziri nire etxe urrutian.

 

 

Sea Song

I will think no more of the sea! / Of the big green waves / And the hollowed shore, / Of the brown rock caves / No more, no more / Of the swell and the weed / And the bubbling foam. // Memory dwells in my far away home, / She has nothing to do with me. // She is old and bent / With a pack / On her back. / Her tears all spent, / Her voice, just a crack. / With an old thorn stick / She hobbles along, / And a crazy song / Now slow, now quick / Wheeks in her throat. // And every day / While there's light on the shore / She searches for something; / Her withered claw / Tumbles the seaweed; / She pokes in each shell / Groping and mumbling / Until the night / Deepens and darkens, / And covers her quite, / And bids her be silent, / And bids her be still. // The ghostly feet / Of the whispery waves / Tiptoe beside her. / They follow, follow / To the rocky caves / In the white beach hollow… / She hugs her hands, / She sobs, she shrills, / And the echoes shriek / In the rocky hills. / She moans: «It is lost! / Let it be! Let it be! / I am old. I'm too cold. / I am frightened… the sea / Is too loud… it is lost, / It is gone…» Memory / Wails in my far away home.