|
Uzkurtzen ohitu zinen... Uuzkurtzen ohitu zinen lainopean itzali arte. Egoarriaren ama. Lurraren alaba. Urrezko eraztuna. Emakume antzezle paisaiaren hondar zoragarrietan zorionez kamuflatua. Zure aurpegi gorria lanez eta garrez betea. Zure ilea ur berdeko ibai emaritsuan izurtua. Aitaren begiak naturari irekiak kontzientzia garbiari, behi intimoei, euriaren inozentziari, emozioen gardentasunari, ardoaren argi sakratuari, sentsazioen urrikiari, garaian ezkutaturiko poesiari, oroimen miragarriari. Begi irekiak gurdiaren kantikei, uztarri leialari, golde emankorrari eta Airearen Santutasun sakonari.
Uzkurtzen ohitu zinen... |