NIRE GORPUTZAREN GORAZARREA BEGIAK
Laku bare txiki-txikiak non nire begi-ninien pindarra dardaratzen den eta egunaren dirdaia kabitzen den. Koloreen bozkarioak pizten dituen ispilu aratzak. Denboraren paisaia geldoaren aurrean zabaldutako leihoak. Malkoez eta naufragio urrunez elikatutako lakuak. Lotan diren laku gautarrak ametsek habitatuak, betazal itxien azpian distiratsuak oraino.
BEKAINAK
Nire betazalen gainean esekitako hegal laburrek espazio urria baino ez dute anparatzen non itauntze latenteak flotatzen duen, espantu iraunkor bat azaltzen duena.
SUDURRA
Kasik apendize bat nire aurpegiaren geometria barean, kurba leun sortaren barruko lerro zuzen bakarra, airearekin lotzen nauen erreminta sotila. Espezia eta loreen —jasmina eta anisa barne— usain lañoak perfume minak lurrin lodiak atoan xurgatzen ditu nire sudurrak.
AHOA
Bi ezpainen artean zenbat gozo gordetzen duen musuei zabaldutako nire ahoak, fruitu biziak hozkatzen dituzten hortz-haginen estutxea, zuku sakonez ardo bizkorrez ur freskoaz betetzen den ibarra, non mihia gutizien suge mehea bigunki tolesten den, eta hitzaren mirakuluak habia duen.
BELARRIAK
Arbola arrotz baten bi hosto bezala jaiotzen dira nire buruaren albo bietan. Enbor ezkutuan zehar irristatzen da soinuen oparotasuna, deitzen nauten ahots biziek jotzen naute.
ILEA
Aihen-belarrezko serpentina gozoa, nire gorputzeko lur biguneko landare bakarra, udaberriari bihozbera hazten segitzen duen belar fina, itzalezko hegala nire lokien kontra, lepondoaren gaineko beroki arina. Nire luma mototsa nire hegazti nostalgiarentzat.
ESKUAK
Nire esku ahul lausoek, eraztunen distirarako objektu hutsak dirudite, galdutakoek soilik betetzen dituzte, atxiki ezin duten arbolarantz zabaltzen dira, baina goizeko ura ematen didate, eta nire azazkalen arrosa koloreko kimuraino iristen da taupada.
OINAK
Hegalik ez dudanez, aski ditut mundua kurritzera heldu ez eta dantzan ari diren nire oinak. Loretan ziren belardietan lasterka egin zuen nire oin zaluak, harea hezean utzi zuen bere aztarna, bide galduak zituen bilatu, hirietako espaloi gogorrak zituen zapaldu eta nora daramaten ez dakien eskaileretan zehar da igotzen.
BULARRAK
Nire hatsak apenas kulunkatzen dituen bi muino bare dira, zain arrasto meheetako bi fruitu hauskor dira, asetako bi kopa izan ziren lehen, urtaro betean artatsu eta elikagarri, eta jaten ematen diete oraino botoizko bi loreri.
GERRIA
Bi zati desberdin batzen dituen zubi zinbela, sorbaldari zutik eusten dion enbor malgua, nire golko akitua makurtzen du eta aldaken kulunka malgua gobernatzen. Esker onez zetazko begizta batez apaintzen dut nire gerria.
SEXUA
Ildo ilunean gordetako arrosa taupakaria, nire bizitzaren ibili uherra berehala suarazten duen bozkario inarrosizko putzua, inoiz urratu gabeko sekretua, zauri oparoa.
LARRUAZALA
Hain bilbe ahula duenez arantza batek ere du arrakalatzen, hain zaurgarri denez eguzkiak kiskaltzen, hain minbera denez hotzak ilea lazten. Baina fereken gama gozoa ere hautematen du nire larruazal meheak, eta hura gabe nire gorputza zauri biluzia litzateke.
HEZURRAK
Laudatzen ditut jantzi epela eitea begitarte iheskaria. Eta ia ahanzten dut sostengatzen nauen armazoi manaerraza, asmamentsua den manikia, eramaten nauen eskeleto zalua.
BIHOTZA
Nire ukabil itxiaren tamainakoa da, omen. Txikia, beraz, baina aski da bera hau guztia abian jartzeko. Ondo lan egiten duen behargina da, atsedena irrikatzen badu ere, modu lausoan ihes egitea espero duen gatibua bada ere.
ZAINAK
Nire larruazaleko argizariaren azpian labirinto misteriotsuak margotzen ditu zainen loratze urdinkarak. Ia ikusten ez den hidrografia meharra, desioak eta pozoiak eta elikagai kutunak daramatzaten erreten segailak.
ODOLA
Ezkutuan jariatzen da nire odol azkarraren uhandia. Lurpeko meandroetan umotzen den eta nire bizitza sakonaren alorra elikatzen duen ibaia egundokoa da. Gainezka betetzen nauen korronte beroa zauriaren lorean da isurtzen.
LOA
Habia hain zurian baretzen da nire bihotza, kuku egiten duten fantasma galduek ere ez dute espantatzen. Nire loan zehar pasatzen da nire arnasaren uhin barea. Hainbeste ahanzturaren artean biharko tenorea da prestatzen, iraupen laburreko heriotza bizi dudan bitartean.
HATSA
Ez dakit nondik datorren naraman haizea, kontsolatzen nauen hasperena, nire golkoa mugitzen duen eta nire hegaldatze ikusezinari bihotza ematen dion aire konpasatua. Kasik ez naiz haizekirriak dardarazten duen landarea besterik, manupeko lanabesa, haize bafada batek doinu eginarazitako flauta liraina.
Mexiko, 1970
NIRE GORPUTZAREN GORAZARREA |