NIRE SEME-ALABAK Bost seme-alaba ditut: bost, nire eskuko atzamarrak bezainbeste, nire bost zentzumenak bezainbeste, bost estigmak bezainbeste. Nireak dira eta ez dira nireak: egunetik egunera gero eta haienago ni, eta haiek, gero eta gutxiago nireak.
Odolaren bide sekretuari esker, nire antz apur bat hartu zuten. Nire begi gaztainkarek distira berriez begiratzen didate gaur; nire aho alai eta garbia irritan da, haurren hortz-haginez. Eta ostera ageri dira misteriotsuki nire haurtzaroko aurpegierak, ezkutuan bizi berria espero zutenak. Jario sakon ordezkaezin, denbora ere eman nien, nire odola baino nireagoa zena: ametsen hari etena eta pentsamenduen nondik norako hautsia; itxaronaldi luzea, lo galduko gauak, berritu gabeko atsedena, festak... Eta iraun gabeko nire eder hauskorraz denbora laburtu egin zen.
Bere horretan jaio zen amodioa aldiro, niri zeridan fruituak beti hazi bera sortuko balu bezala eta nire bihotz oparoan, lore berri bera.
O, amodioa, inarroste ospela, esperantza eta espantua, eta anparatzen dituen urriki mantua.
Nire bizitzatik eman nizkien odola, amodioa eta denbora. Baina neronek elikatutako eraspen agorrezinak ez ninduen biluzik utzi: entregatuko nintzateke osoro, egun oroz, haietako bakoitzaren alde, eta bete-betean eta loratua nengoke ni.
Bost seme-alaba ditut, zabaldutako bost bide, bost gaztaro, bost loratze. Eta bost zauriren oinazea eta bost heriotzaren mehatxua daramadan arren, nire bizitza mardultzen da egunez egun.
NIRE SEME-ALABAK |