Amaibako heriotza
Jose Gorostiza

Muerte sin fin, 1939
euskaratzailea: Josu Landa
Idatz & Mintz, 2009

 

 

 

Baina ontzia bera ez da gauzatzen.

Zoritxarreko desertzio baten irudia,

zer ezkutatzen du bere zehaztasun hutsean,

hauxe itsuka dabilen argitasun tristea baino,

haztamuka dabilen argikusmen hau baizik?

Edukazue hor, gauzaez, mahai gainean.

Entzuleria anestesiatu baten aurrean

aletzen den bitsezko epigrama,

gauzakien gortasun euskorrak

bozatzen duen aldarri zorrotza,

lore minerala barrurantz zabaltzen dena

bere argirantz,

ispilu buruzalea

bere buruari begiztatzen zurgatu egiten dena.

Zerbait dago bere baitan, hala ere, agian arima bat,

hondarren olde augurala,

beharbada suari zor dion zauri bat,

non bere hutsuneak orbantzen duen.

Eremu honetatik asebetetzea irrikatzen du.

Urean, ardoan, olioan,

bere gogoaren gidoia eratzen du,

bigundu egiten da, argaldu,

dagoeneko bere marrazki urria lainotzen zaio,

jadanik irla baten biratzean mozorroturik,

argi-negar batean urtzen da.

 

 

 

Pero el vaso en sí mismo no se cumple. / Imagen de una deserción nefasta / ¿qué esconde en su rigor inhabitado, / sino esta triste claridad a ciegas, / sino esta tentaleante lucidez? / Tenedlo ahí, sobre la mesa, inútil. / Epigrama de espuma que se espiga / ante un auditorio anestesiado, / incisivo clamor que la sordera / tenaz de los objetos amordaza, / flor mineral que se abre para adentro / hacia su propia luz, / espejo ególatra / que se absorbe a sí mismo contemplándose. / Hay algo en él, no obstante, acaso un alma, / el instinto augural de las arenas, / una llaga tal vez que debe al fuego, / en donde le atosiga su vacío. / Desde este erial aspira a ser colmado. / En el agua, en el vino, en el aceite, / articula el guión de su deseo; / se ablanda, se adelgaza; / ya su sobrio dibujo se le nubla, / ya, embozado en el giro de un reflejo / en un llanto de luces se liquida.

 

 

Amaibako heriotza
Jose Gorostiza

Muerte sin fin, 1939
euskaratzailea: Josu Landa
Idatz & Mintz, 2009