ENE HILOBIRAKO EPITAFIOA Hemen natza: epitafio argi hori diotso Alfonsinak makurtzen denari. Hemen natza, eta hobi honetan, sentitzen ez baitut, gozatzen dut, ase naiz. Begi lauso hilak ez dira itzultzen, ezpainek, askaturik, ez dagite zizpururik. Luze eta zabal lo dagit sekulako; hots egiten didate baina ez dut jiratu gura. Lurra gainean dut eta ez dut igartzen negua heldu da eta ez nau haizeak hozten. Udak ez ditu nire ametsak ontzen udaberriak ez dit taupadarik arintzen. Bihotza dardara, jauzi, pilpirarik gabe gudu-zelaiaz lekora nago. Zer dio, bidaiari, hegazti hark? Itzul iezadazu haren kantu nahaslea. "Ilargi berria jaio da, itsasoaren lurrina, gorputz ederrak bitsez estaliak. Badoa gizon bat itsaso ondoan erle milikari zoro bat duelarik ahoan: Oihal zuriaren azpian gorputzak nahi du dardaraka hiltzen den beste gorputz hura.
Marinelek amets dagite branketan neskak kantuan dira txalupetan. Ontziak itsasoratzen dira eta haien koba argietan gizonak lur berrietarantz doaz abian. Emakumeak, ametsetan lo baitago, eta bere epitafioan bizitzari barre egiten baitio, emakumea denez, beste gezur bat ere irarri zuen bere hilobian: asebetea zen".
ENE HILOBIRAKO EPITAFIOA |