ARRATSALDE HONETAN Orain zerbait urruna maitatu nahi dut... Gizon bikain bat goxoa xoriño bat bezala. Ezin konta ahala emakume izan dituena eta beste lurralde batzuk ezagutzen dituena, eta hitza bere ezpainetan loratzen zaiona, lurrintsu: oihan birjina bailitzan haizearen pean... Eta nahi dut oraintxe bertan maitatu. Arratsaldea leun eta nare dago goroldio sarria bezala, dardaran dago nire ahoa, baita nire eri finak ere, txirikordak desegiten dira txiri-txiri. Murmur lausoa sumatzen dut... Lur guztia kantuan ari da gozoro... Urrun, basoak korolaz bete dira, errekastoek ubideak gainditzen dituzte eta urak lurrean irazten dira nire begiak xarmaturik amesten ari naizen begietan bezala... Baina orain eguzkia jaisten ari da mendi ostean, hegaztiak euren habietan dira uzkurtzen, arratsaldea itzali egingo da eta bera urrun dago... Urrun inoiz alde egin eta uzten ez nauen eguzki hau bezala, eskuak txirikordetan hondoraturik, ahoa umel eta dardarati, arima leundurik, ezti eta eder bihurtzen nauen maitasun mugagabe honen esperantzan garturik...
ARRATSALDE HONETAN |