OINAZEA Urriko arrasti ezin ederrago honetan nahi nuke itsas bazter urrunean paseatu; urrezko hareatzak, eta ur berdeek eta zeru hutsek igarotzen ikus nazaten. Garaia, itzela, perfektua izan nahi nuke, emakume erromatar bat iduri, bat etortzeko olatu handiekin eta harkaitz hilekin eta itsasoa mugatzen duten hondartza zabalekin. Pauso geldoan, eta begiak hotz eta ahoa isil, gogoa laxo utzi; olatu urdinak granitoen aurka nola hausten diren ikusi, eta kliskarik egin ez; hegazti harrapariek arrain txikiak nola jaten dituzten ikusi, eta itzartu ez; ontzi hauskorrak uretan hondora litezkeela pentsatu, eta zizpururik egin ez; gizonik ederrena, zintzurra airean, aurreratzen dela ikusi; maitatzea desiratu ez ... Begirada galdu, oharkabean, galdu, eta sekula berriro aurkitu ez; eta, zutik jarrita, zeruaren eta hondartzaren artean, itsasoaren betiereko ahanztura naizela sentitu.
OINAZEA |