ZUREZKO BIHOTZA Nire etxeko auzoa sendoa da. Re Umberto etorbideko indigaztainondoa da; nire adina du baina ez du ageri. Kurloiak eta zozoak babesten ditu, eta ez du lotsarik, apirilean kimuak eta hostoak ernearazten ditu, lore samurrak maiatzean, irailean barruan gaztaina distiratsu tanikoak dituzten arantza kaltegabedun morkotsak. Gezurtia da, baina xaloa: sinetsarazi nahi luke bere mendiko anaia ederraren antzekoa dela, fruitu gozoen eta onddo preziatuen jabea. Ez da onik bizi. Bost minutuan behin zortzi eta hemeretzi zenbakidun tranbiek haren sustraiak zapaltzen dituzte; zorabiaturik utzi eta okerturik hazten da, ihes egin nahi balu bezala. Urtez urte pozoi geldiak xurgatzen ditu metanoz okitutako lurpetik; zakurren gernuak dio egarria kentzen, azaleko zimurrak putzu beltzetako hauts ustelez butxaturik ditu; epidermisaren azpitik krisalida hilak jausten zaizkio, tximeleta izango ez direnak. Hala ere, bere zurezko bihotz nekatuan, pozez igartzen du urtaroen itzulera.
ZUREZKO BIHOTZA |