SAKUTARO HAGIWARA

 

 

 

Bere hizlauak erritmo musikala omen du japonieraz.
Hori ez da, itzulpenik itzulpen, hemen geratuko.
Alabaina, bere ipuinek beste errealitate batera
gidatzen gaituzte edozein hizkuntzatan.

 

 

 

HIL EZ ZEN OLAGARROA

 

      Olagarro bat goseak zegoen. Akuari batean utzi zuten, goseak hiltzen eta zarraturik, luzaro luzaroan. Argi zurbila, bidrioa zeharkatuaz, tristeki barreiatzen zen arrokaren itzal dentsoan.

      Ahaztu egin zuen mundu guziak akuari iluntsu hura. Olagarroa hilik zegoela suposa zitekeen, han barruan oskorriko argitasunak doi doi argituriko ur ustela besterik ez baitzen ikusten.

      Baina olagarroa ez zen hil. Arrokaren bestaldean ezkutaturik zegoen. Eta bere loalditik esnatzean, olagarroak, gose izugarria sofritzen zuen, kartzela bakartian egunik egun, ez baitzegoen han jatekorik ez elikadurarik batere berarentzat.

      Orduan, bere garroak jaten hasi zen. Bat jan zuen lehendabizi, beste bat gero. Jada garrorik gehiago ez zedukanean, bere erraiak irensten hasi zen, zati bat eta gero bestea.

      Honela, bere gorputza jan zuen olagarroak. Bere soina, bera larrua, bere burmuina, bere sabela; bere burua osorik.

      Goiz batean akuariaren zaintzailea ailegatu zen eta, akuarioaren barrualdera begiratuaz, ur iluna eta urbelar malguak ikusi zituen soilik. Olagarroa erabat desagerturik zegoen.

      Baina ez zegoen hilik olagarroa. Oraindik ere bizirik zegoen akuario zimel eta abandonatu hartan.

      Mendetan zehar, eternalki behar bada, bizirik zegoen kreatura ikusezin bat, eskasia eta insatisfakzio izugarrienaren gatibu.