I

 

Hau ez da gizon zaharrentzako herrialdea. Gazteak

Batzuk besteen besoetan, txoriak zuhaitzetan,

Belaunaldiz belaunaldi hiltzen haien kantuan,

Izokin ur-jauziak, berdelez beteriko itsasoak,

Arrain, okel edo etxe-hegazti, uda osoan laudatuko zaituztet,

ernaltzen, jaiotzen eta hiltzen zareten lekuan hilda ere.

Musika sentsualean jasota bizitza oro arduragabetuta

Zahartzen ez den adimenaren monumentu.

 

II

 

Gizon adinduna gauza ezdeusa da,

Beroki urratua makilean, ez baditu

Arimak bere besoak txalotzen eta kantatzen, gero eta ozenago,

Bere jantzi hilkorreko urradura bakoitzarekin.

Ordea, ez da kantu-eskolarik ez bada

Monumentuen edo arimaren handitasuna ikastea bezalakorik;

Eta horregatik zeharkatu ditut itsasoak eta etorri naiz

Bizantzioko hiri saindura.

 

III

 

O zuek, Jainkoaren su sakratuan zutik zaudeten zintzoak,

Hormako urrezko mosaikoan bezala,

Su sakratutik etorriak, gyroaren zurrunbiloan,

Izan zaitezte nire arimaren kantu-irakasleak.

Erre, barreiatu ezazu nire bihotza; desiraz gaixo

Eta hiltzen ari den animaliarengana lotuta dago,

Ez daki zer den ere; eta batu zaitez niregana,

Eternitatearen amarrura.

 

IV

 

Behin naturatik at ez dut inoiz berriz

Gorputz itxura naturalik hartuko,

Baizik eta greziar urregileek egindako itxura

Mailukatutako urrez eta urre-esmaltez

Aho-zabalka ari den Enperadoreari esna eutsi;

Edo urrezko erramua gainean jarri eta abes diezaien

Bizantzioko jauntxo eta andereei

Izandakoaz, denaz edo etorriko denaz.