POZ HANDIA Aztertu nuen itzala ez da orain nirea. Zutoinaren poz iraunkorra dut nik, basoen herentzia, bideko haizea eta egun hautatu bat argi lurtarraren azpian.
Ez dut idazten beste liburu batzuek lotu nazaten, ezta lili ikastun amorratuentzat ere, ezpada ura eta ilargia, ezin aldatuzko ordenako elementuak, eskolak, ogia eta ardoa, gitarrak eta lanabesak eskatzen dituzten bizilagun xaloentzat.
Herriarentzat idazten dut, nire poesia bere landa begiekin ezin badu irakurri ere.
Unea iritsiko da non lerro bat, nire bizitza inarrosi zidan hatsa, haren belarrietara helduko den, eta orduan nekazariak begiak jasoko ditu, meatzariak irribarre egingo du harriak txikituz, palankariak bekokia garbituko du, arrantzaleak hobeto ikusiko du eskuak erreko dizkion arrain taupakari baten distira, mekanikaria, garbitu berri, aratz, xaboi lurrinez beterik, nire poemei begira geratuko da, eta haiek esango dute agian: "Lagunkide bat izan zuan".
Nahikoa dut hori, hori da gura dudan koroa.
Nahi dut lantegi eta meategi irteeretan nire poesia lurrari, aireari, jende gaizki tratatuaren garaipenari itsatsita egon dadin. Nahi dut, astiro eta metalez, kutxa baten antzera, eraiki nuen gotortasunean, gazte batek, irekirik, aurrez aurre, bizitza aurki dezan, eta arima barneratuz nire pozak, garaiera ekaiztsuan, sortu zituen zurrustak uki ditzan.
(Canto general, 1950)
POZ HANDIA |