Nekatuta nago jaioterrian bizitzeaz.
Artobeltz lautada zabalaz aspertuta,

nire etxezuloa bertan behera utziko dut,

alde egin, eta eskale eta lapur bihurtuko naiz.

 

Egunaren zilarrezko kiribilak zeharkaturik

egonleku ziztrin bat bilatuko dut.
Nire lagunik onenak ehiza-labana

zorroztuko du nire kontra.

Larreko bide horia eguzkiz

eta udaberriz jantziko da,

eta haren izena altxor moduan

gordeta dudan emakume hark

larrainetik kanpora bidaliko nau.

Berriz itzuliko naiz jaiotetxera,

besteen pozaz kontsolatuko naiz,

eta arrats berde batean, leihopean,

alkandorarekin urkatuko naiz.

Hesi ondoko sahats urdinek

adaburuak makurtuko dituzte samurkiro

eta garbitu barik ehortziko naute

zakurren adausien artean.

Ilargiak nabigatu egingo du zeruan

eta arraunak galduko ditu lakuetan.
Eta Errusiak betiko lez jarraituko du

dantzan eta negarrez bazter guztietan.