Gizon aske horrek: beti maiteko duzu itsasoa.

Itsasoa zure ispilua da, zure arima.

Behatzen duzu haren olatuaren garapen mugagabean,

zure espiritua itsas leizea bezain mingotsa da.

 

Laket duzu zure irudiaren golkoan murgiltzea;

begiekin eta besoekin besarkatzen duzu, eta zure bihotza

batzuetan bere zurrumurruaz adigabetzen da

kexu hezigaitz eta basati horren hotsaz.

 

Biok zarete ilunbetsu eta zuhurrak:

gizona, inork ez du aztertu zure leizeen sakona;

oi itsasoa!, inork ez du  zure ezkutuko ondasunik ezagutzen,

hain artatsu zaudete-eta zuen sekretuak gordetzeko!

 

Hala ere, duela ezin konta ahala mende

auskan zabiltzate, gupida eta arrangurarik gabe,

hain gogoko baituzue sarraskia eta heriotza

oi betiereko borrokalariak, oi bihozgabeko senideak!