|
Pongoren ametsa IV. Lehenengo aldiz «Kachkaniraini» (Lima 1961) deituriko aldizkarian, bere bigarren alea hain zuzen argitaratu zen; baita ere «Alear» (Asunción 1966) aldizkarian 39-40 zenbakian. Nere herriaren itzala dardartzen ari dela diote; emakumeen bihotz betilunen itzala ikutu duelako dardarka ari da. Ez dardartu oinaze, oinaze! Kondoren itzala hurbilduz doa! — Zertara dator itzala? Mendi sakratuen izenean ala Jesusen odolaren izenean dator? — Ez dardartu; ez zaitez dardar ari; ez da odola; mendiak dira; kondoren lumetaraino iristen den Eguzki dir-dira da. Beldur naiz, nere aita. Eguzkiak kiskaltzen du; abereak kiskaltzen ditu; ereintzak kiskaltzen ditu. Diotenez urruneko muinotan baso mugagabetan, suge goseti bat, suge jainkosa, Eguzkiaren alaba, urrezkoa, gizon bila omen dabil. — Ez da Eguzkia, Eguzkiaren bihotza baizik, bere disdira, kondoren begietako itzalean datorren bere alai eta boteretsu dir-dira. Ez da Eguzkia, argi bat da. Altxa zaitez, zutitu; mugagabeko begi hori onar ezazu! Dardartu zaitez bere argiarekin; oihan handiko zuhaitzen gisa astindu zaitez, hasi ohiuka. Gizonok, nere herriko gizonok, itzal bakarra osa dezatela; denak elkar iristen den argi dir-dirarekin dardar daitezela. Suge jainkosaren urrezko odola edan dezatela. Odol gartsua kondoren begietara heltzen da, zeruak betetzen ditu, dantzarazten ditu, askatu, erditu, sortu. Sor ezazu nere aita, bizitza; gizona, nere kidea, maitea. Pongoren ametsa
|
