ETXEKO KANTA Oinordetzan jaso nituen aitaren burugogorkeria, ohe azpian ezkutatu nituen liburuak, estali nahi nituen gorputzak eta egia zirela sinesten nuen ideiak nahiz eta nik gezurra esan eta ez errenditu nahiz eta nik gezurra esan eta haiek ez errenditzera behartu sinesten nuen egia zirela, posible, lurrazala egunsentia baino lehen, amak pikuak jasotzen zituenean otoitz egiten zuenean allahu akbar eta geroratzen zituenean bere oihuak, tea zurrupatuz meramiyarekin. Ama eta salbia mendiaren alabak ziren; ematen zuten lasaitasuna, batzuetan. Nonbait ispiluekiko mesfidantzan zehar sukaldeko mahaian oihu bat plater bat hautsita, nahigabe ala ez kanpoko balak baino ozenago biktimaz betetako telebistak ere ez zuen eman albistea gu hausten ari ginela norbaiten gorputza zorabiatu zen arte behartuz haien eztabaidak erreprimitzera oinutsik, ni arrastaka eraman ninduten kotxeetara eta arrastaka eraman ninduten ikuspuntuetara. Jaungoikoarekin hitz egin nuen baina Jaungoikoa ez zen inoiz nire lekuan jarri. Kantadazu etxeko kanta bat hautsi plater bat edo bi bota harri bat edo bi oihuek nostalgiko jartzen naute-eta: Ia ez diet beldurrik sirenei.
ETXEKO KANTA |