Carmelentzat 

 

Nire oroitzapenetan etxea sofa berde, urratu bat da

eta gure amona poema bakoitzean:

jasmin bakoitzak jasotako kontraerasoak,

kontraeraso bakoitzak jasotako gas negar-eragileak,

eta gas negar-eragileak jogurt eta tipulaz sendatuak,

erresilientziaz,

emakumeen kantuez, joaz

lapiko eta zartaginak

esanez Jainko maitea eta hasbiyallah. 

 

Haiek tankeak darabilzkite, guk harriak dakizkigu.

 

2008an, Gazaren bonbardaketetan

nire telebista ikusteko erritua

zebilen doluaren

eta Egiptoko sabel-dantza musikaren artean.

Nenbilen gorrotoaren eta adorazioaren artean,

Darwishen bizitzeko arrazoiak pilatuz eta metatuz

            batzuetan                          haiek sinetsiz,

            batzuetan ogia induljentzian bustiz,

jakitun ume bat ogirik gabe dagoela Khan Yunisen,

teilatuko hondakinetan murgilduta...

 

Nongoa naizen? Ez da hitz bakarreko erantzunik.

Egon prest      eserita,       adi,       erturik.

Zure mundua ez den horri buruz entzuteak

deseroso jartzen bazaitu,

edan itsasoa,

moztu belarriak,

puztu beste burbuila bat eta sartu burbuilan zure bur-

buila eta aitzakiak.

Lehertu gorputzez betetako beste herri bat beldurraren

izenean.

 

Honengatik egiten dugu dantza:

Aitak esan zidan: «Haserrea onartu ezin dugun luxua da».

Egon lasai, trankil, bare—egin barre eskatzen dizutenean,

egin irribarre hitz egiten dutenean, erantzuiezu,

irakatsiezu.

 

Honengatik egiten dugu dantza:

Hitz egiten badut, arriskutsua naiz.

Ahoa irekitzen duzu,

bekainak igo.

Hatzekin seinalatzen duzu.

Honengatik egiten dugu dantza:

Oinak zaurituta ditugu baina erritmoak badirau,

ez dute axola nire sorbaldetako adjektiboek.

 

Honengatik egiten dugu dantza:

Oihu egitea ez delako libre.

 

Mesedez esadazue:

Zergatik da haserrea —haserrea ere— luxua

niretzat?