NEU DUT ETXE I
Biribila nuen etxea bakardade biribilekoa: betetzen zuen airea armonia biribila zen estura arnas ezinekoa.
Goizak ziren gau gauak zorabio nahigabeak ederki ekarriak pozak arrunt gaizki bizituak.
Eta giro biribil horretatik biribil bere ezean, bihotza irten zen zauriz eta kontzientzia kezkati. Oroitza batek zuen iraun: biribila, biribila ezereza.
II
Mailarik gabeko zurubi zaizkit nahigabeak niri, munduari ordain sari emandako desengainu kate
Bestelakoa dute forma eta bestelakoa ñabardura, baina urtez urte loturik nire nahigabeak edo engainuak mintasun sail bat iduri zurubi dira nire barrura.
III
Gauzez dudan ideia biribilean gauzatzen dira nire kezkak nire gaitzak izan ere, geometrikoki berdinak zaizkit handia eta txikia izatez, garrantzi berekoak baitira izanik, tamainek ez dute proportziorik ez direnez neurtzen dimentsio arau eta direnak dira osoak direlako, biribilki desberdinak baina.
IV
Kanpora ari naiz emanez eta itotzen ari naiz barrenez. Mundua biribil bat baino ez da eta munduari behar nioke osotasuna eskatu, alferrez.
Osotasuna behar nuke nik neure baitan gauzatu negargarrizko hainbeste grina, uxatzearen uxatzez handituz doan nire banitate hau, horrela izateko ahal ase nire arima.
V
Nire garun barrokoari dario osorik neure arima alabaina nire gorputzak bietan hartu nahi du mendeku.
Nire izate osoa dabil bila gauzatzen ez den amaiera baina nire arima egiten da lerratu eta egiten ditu biak liberatu igarriz direla guztiz urpe hartzeko erribera.
VI
Txokona eta konkorra naiz aldibereko mundu erdi bi kanpora erakusten dudan uherra eta barruan daramadan neurea. Nire bi bihurgune erdi zein baino zein nigan, sakontasunei eta arinkeriei eman diet neure muina.
Eta hain etxaide izan nituen zuririk eta beltzik gogorrenak non batera nituen ikasi zeru eta infernu makurrak.
NEU DUT ETXE |