Tronpetaren ahotsak, ozen eta autoritario,

kristal argitutik barna begirarazi dit,

hara dantzariak —hogeita bostetik beherakoak denak—

mugi eta mugi, musuz musu

zorionaren taupada handiosera.

 

Hala dirudi, behintzat, ke, izerdi

nesken larru leunen arabera. Zergatik gelditu kanpoan?

Baina zergatik sartu? Sexua, baina, zer da

sexua? —Segur aski zorionaren muina

bikoteka aurki daitekeela pentsatzea—.

 

Oker galanta, niri dagokidanez behintzat.

Ni mihi lakarreko ezkila gora horrek erakartzen nau

(Artea, nahi baduzu). Haren banakako soinuak

ni ere banakakotzat nauka.

Mintzo zait, entzuten dut; bestek ere entzun dezakete,

baina ez nire ordez, ez nik haien ordez;

berdin zoriontasunarekin. Horrexegatik nago kanpoan

aburu hauekin; eta horiek, barnean jo eta ke

aburu horiekin; eta denok primeran, norbera

bere buruarekin oker-ustetan aritu ezean. Edo gezurretan.