Bide ozentsua eta landak ingura ditzatela gauak eta izotzak:

Zure eskua datxikat, laster dagigu —itzal fidelen gisa bata-besteari loturik—

Esperantzarik gabeko argitasuna duen gure etxerantz

Eta zure bihotzaren zimizta iluna ukatzen duen zorionerantz.

 

Venus irrifartsu dator, eta burua apal eta malin badoa.

Amodioa bozkarioan hasten da, tristuran bukatzeko.

Halaz ibaiek, itsas mugagabeei beren eztitasuna nahastuz,

Haren uhina jastatu orduko, kiratsari gustu hartzen dute.