Bihar Elkar maite genuen, gizon batek eta nik. Hura, euria. Ni, lurra. Nire gizona eta ni.
Elkar maite genuen: badakizu zer den hori? Seme bat jaio zen maitasun hartatik.
Inork ez du zaindu nire semea, ez bada nik. Garbitzen nuen, janzten nuen, abesten nion logalea.
Besteen gisako ematen zuen egun bateko arratsaldean, gizonak utzi egin zuen golde-muturra, ez zuen egiten jada ildorik. Deitu dute gerrara. “Itzuliko zara?” Haren esana: “Ez”.
Ondo bakarrik geratzen naiz orain, hil egin baitzait semea. Igo ditut eskailerak sehaskaren pisuarekin. Hutsune txikia ganbaran gorde dut.
Negar egindako argia itzali da putzuaren sakontasunean. Hotzaren hatzek zabaldu dute berunezko zeru itxi bat. Etxe barru kanpoan, negu giroa, argitasunik batere ez. Eta bihar are izango da apur bat ilunago.
BIAR
Ens estimàvem, un home i jo. Ell, la pluja. Jo, la terra. El meu home i jo.
Ens estimàvem: saps què és això? Un fill naixia d’aquell amor.
No ha tingut ningú cura del meu fill, sinó jo. El rentava, el vestia, li cantava la son.
A la tarda d’un dia que semblava com tots, l’home deixa la rella, ja no feia més solcs. L’han cridat a la guerra. «Tornaràs?». Va dir: «No».
Ara em quedo ben sola, car el fill se m’ha mort. He pujat les escales amb el pes del bressol. A les golfes desava la petita buidor.
Llum plorada s’apaga a fondàries de pou. Dits del fred estenien un tancat cel de plom. Dintre i fora la casa, temps d’hivern, cap claror. I demà serà encara una mica més fosc.
Bihar |