Abesti bihoztun bat entzun nahiz
Salvador Espriu

1970
euskaratzailea: Aritz Galarraga
armiarma.eus, 2013

 

Milaka urteko atsoa,

ahazten naiz iraganaz.

Gaurko egunak balio du,

are gehiago biharkoak.

 

Hiru alaba zauritu dira

oilarraren ezproiez.

Lauren odolarekin puzten dira

lehertzeko zorian

sitsez betetako lehoi baten

arkakuso xurgatzaileak.

 

Nire ondasun guztiak, zatituta,

ikusten ditut arrotzen eskuetan.

Lapurreten kalteak

behar ditut erauzi.

 

Urteak dauzkat baina indartsua naiz

eta prest nago

batzeko alabak

nire autoritatepean.

 

Orain zutitu eta agintzen dut:

«Libra zaitezte betiko

etsai animaliengandik,

haiek suntsitzen saiatu.

 

Nire hizkuntza bakarrik,

mendiek hautsitako

haran itxietaraino,

sagastietako haizeetara.

Bera eta emango dituen legeak,

gure hirietan.

Biltzen dut herri zaharra

Estatu burujabean.»

 

Ametsezko argien sukarraldia

begi zelatarietan.

Euri mehe jarraituko

zeruaren murmurioa. Zelaiak

blai eginda. Iturri eta ibaien

ur finak. Soroak.

Ozta harrotzen den hegorik,

haizerik artasoroan.

Ondo marraztutako errai argiak,

lur txikia bakean.

Txikia dela jakinik,

itsasora zabaltzen ditu ateak.

 

 

 

        ABESTI BIOZTUN BAT ENTZUN NAIZ

 

        Vella de mil lenaris,

        m’oblido del passat.

        És avui el que compta,

        i encara més demà.

 

        Tres filles són ferides

        per esperons de gall.

        Amb sang de quatre s’inflen

        a punt de rebentar

        les puces xucladores

        d’un lleó molt arnat.

 

        Tots els meus béns, a trossos,

        veig a les mans d’estranys.

        Els mals dels robatoris

        em cal desarrelar.

 

        Tinc anys però sóc forta

        i em sento prou capaç

        d’unir les files sota

        la meva autoritat.

 

        Ara m’alço i ordeno:

        «D’enemics animals

        per sempre deslliureu-vos,

        mireu-los d’esclafar.

 

        La meva llengua sola,

        fins a les closes valls

        trencades per muntanyes,

        al vent dels pomerars.

        Ella i les lleis que dicti,

        a les nostres ciutats.

        L’antic país aplego

        en Estat sobirà.»

 

        Febregen llums de somnis

        en els ulls a l’aguait.

        Remor de cel de pluja

        prima, seguida. Camps

        xops. Les fines aigües

        de fonts i rius. Sembrats.

        A penes aixec d’ales

        i d’aire en el bladar.

        Clars solcs dibuixadíssims,

        terra petita en pau.

        Com que se sap petita,

        obre portes a mar.

 

Abesti bihoztun bat entzun nahiz
Salvador Espriu

1970
euskaratzailea: Aritz Galarraga
armiarma.eus, 2013