Minuskularik gabeko eguzkirik gabeko esnatze gozorik gabeko

basamortua erakusten diguten aingeru gorriekin loak hartzen

dugu. Lo egiten dugu. Hego batek hausten digu, ihesa, hegaldatu

ziren lumatxak baino gurpil zaharragoak ditugu, galdurik,

moteltasunaren hilerriak ikuskatzeko, haragikeria bakarra.

 

Gure zaurien ertzekin inguratzen dugun botilak ez du desirarik

jasaten. Har ditzagun bihotzak, buruak, amorruaren giharrak,

gazte belurien eta haur hebainen lore ikusezinak har ditzagun,

memoriaren eskua har dezagun, etorkizunaren begiak hertsi

ditzagun, zuhaitz askatuen teoria batek kolpatzen eta zatitzen

gaitu, alde guztiak dira on. Nork lotuko ditu: izuak, oinazeak edo

unadurak?

 

Loakhardezagun,ene anai-arrebok. Kapitulu azalgaitza ulertezina

bihurtu da. Erraldoiak igarotzen dira hipa lazgarriak bafatzen,

erraldoiaren negar-zotinak, goiztiriak beraiengan ezarri nahi izan

zituen negar-zotinak, engoitik negarrik egin ezin duen goiztiria,

denboradanik, ene anai-arrebok, denboradanik.