GAINERAKO GUZTIA, EZ Baietz ba, egia dela hori guztia.
Estandarte subertsiboak daramatzagula eta diskurtso oldarkorrak eta mendekurako esloganak, geure buruez ezer gutxi diotenak, eta batzuetan beldurra ematen duela pentsatzeak, kopetilun gabiltzala hor zehar eta alferrik dela.
Errieta egiten dugula eta ez gatozela bat ezerekin ere ez, azal diezadakezun logika matematikoa gorabehera, sal diezadakezun sen ona gorabehera, ez dela ezer lortzen egunak joan egunak etorri alferkeriak sabela puzten digunean iragartzen ditugun bide horietan barna.
Ez dugula onartzen inongo autoritaterik eta polemika ereiten dugula eta dena dela politika eta zer aspergarri jartzen zareten horrekin eta Ana, ume, zer gutxi dakizun bizitzaz.
Egia da hori guztia.
Ez dugula lan egin ezta egun bakar batean ere. Aurrerapena balitz bezala diozu.
Hori dela eta gure hitzak erdia balioko balu bezala diozu, eta jaten dugun ogia merezi dugula frogatu beharko bagenu bezala.
Eta ea zertan oinarritzen naizen, bizitza holakoa eta halakoa dela eta guk asmatzen dugunak ez duela ez bururik ez hankarik, liburuak oso politak direla baina liburuak direla eta Ana, ume, noiz jaitsiko zara lurrera.
On Kixota zarela uste duzu eta hor zabiltzala erraldoien aurka borrokan hemen inguruan geratu den bakarra Bankiako hondakinak direnean.
Egia da hori guztia.
Gero eta gutxiago direlako argialdiak baina oraindik izan baditut. Eta baditut jakintza eta ezagutza sakonak geopolitikan eta ezagun ditut kontu horiek guztiak, ez duzue ba usteko Amerika deskubritu duzuela, nagusiak ez badu nahi, langileak ahal gutxi duela eta hori guztia.
Gazteak gara, baina ez tentelak.
Eta tentel samarra eman dezake neure buruari agindu diodan proiektu honek, hor zehar ibiltzearena hezur eta azal, Rocinanteren gainean pobre-pobre magnateen aurka borrokan, eta horiek okerragoak dira ehun erraldoi baino, mila erraldoi baino, baina garai batekoak, molatzen zutenak.
Ikusezin baten aurka gaude borrokan. Alde guztietan gaude borrokan, guztien aurka, geure buruen aurka dena delako politika eta zer aspergarri jartzen zareten ditxosozko gaiarekin.
Edonor iruditzen baitzaigu etsai potentziala etsai-giroan, eta baztertzen gaitu, gure hitza gutxiesten du eta aspertzen gaitu. Guztiz aspertzen gaitu, hori da okerrena.
Eta horregatik aldarrikatzen ditugu txorakeriak hitz suharrez horregatik dugu hain umore putakumea, zeren bestela esango didazu nola jasan hogeita hiruak ziega honetan, lotsagabekeria darion Espainia honetan, ez bada madarikatuz alde guztietan, uzten diguten neurrian, askotan pentsatzen baititut idatzi ezin ditudan gauzak eta bakarrik egin behar dut barre eta jendeak uste du erotu naizela.
Ero bat barrezka idatzi behar ez diren gauzei. Hori da gidatzen gaituen Espainia.
Horregatik egiten diogu burla orain egin baitezakegu, eta intsumisoak garela aldarrikatzen dugu, IZORRA DAITEZELA handi bat erakusten dugu hain handia ez baitzaie sartzen, eta hilobien gainean dantzatzen dugu, eta bekatuan bizi gara kredo guztien arabera, eta debekatutakoa dugu maite eta lortu dute halaber garen hori maitatzea.
Umemoko ameslariak behin betiko formulak asmatzen, abesten, oraindik ere aseezin nahiz eta argialdiak, nahiz eta ikusezinaren aurka borrokatu eta eginkizuna, segur aski, guretzat handiegia izan.
Batzuek ez dute oraindik amore eman. Batzuek sinesten dute oraindik ideia batean.
(Gainerako guztia hilik egotea da)
Todo lo demás, no Que sí, que todo eso es verdad. // Que portamos estandartes incendiarios / y discursos agresivos / y consignas de venganza / que dicen / muy poco de nosotros, / y que a veces da miedo pensarlo, / que vamos por ahí con el ceño fruncido / y de nada nos sirve. // Que increpamos / y discrepamos de todo / cuanto se conoce, / por más lógica matemática / que me cuentes, / por más sentido común / que me vendas, / que no se consigue nada / por esas sendas que auguramos / día tras día cuando la desidia / nos infla la panza. // Que no reconocemos / autoridad ninguna / y sembramos la polémica / y todo es política / y qué pesados os ponéis con eso / y Ana hija, qué poco sabes de la vida. // Todo eso es verdad. // Que no hemos trabajado / ni un sólo día. / Lo dices como si fuera el progreso. // Lo dices como si por eso / nuestra palabra valiera la mitad / y tuviéramos que demostrar que / somos dignos del pan que comemos. // Que en qué me baso, / que la vida es así y asao / y que lo que inventamos no tiene / ni pies ni cabeza, / que los libros son muy bonitos / pero son libros / y que Ana hija, / cuándo bajarás a la tierra. / Que te crees Don-Quijota / y vas por ahí combatiendo gigantes / cuando aquí fuera sólo quedan / las ruinas de Bankia. // Todo eso es verdad. // Porque cada vez son menos / los momentos de lucidez pero todavía / los tengo. / Y también tengo altos conocimientos / en geopolítica y me sé todo el cuento, / a ver si ahora os creéis que habéis descubierto América, / que donde manda capitán no manda marinero / y todo eso. // Somos jóvenes pero no somos idiotas. // Y puede que parezca un poco de idiota / este proyecto que me encomiendo, / lo de ir por ahí huesudamente, / paupérrimamente a lomos de Rocinante / combatiendo a magnates que son peor / que cien gigantes, / que mil gigantes, / de los de antes, / de los que molaban. // Estamos luchando contra un invisible. / Estamos luchando en cada flanco, / contra todos, contra nosotros mismos / porque todo es política y qué pesados os ponéis / con el temita. // Que cualquiera nos parece / un enemigo potencial / en un entorno hostil / que nos excluye, / nos ningunea la palabra / y nos aburre. / Nos aburre mucho, / eso es lo peor. // Y por eso arengamos paridas / y tenemos este humor tan hijoputa, / porque si no dime tú a mí / cómo se aguantan los veintitrés / en esta celda, / en esta España que rezuma desvergüenza, / si no es blasfemando en cada flanco, / en tanta medida como nos dejan, / porque muchas veces pienso cosas / que no puedo escribir / y tengo que reírme yo sola / y la gente se cree que estoy loca. // Una loca que se ríe de cosas / que está prohibido escribir. / Esa es la España que nos calza. // Por eso nos mofamos / ahora que podemos, / y nos declaramos insumisos, / y enarbolamos un / QUE SE JODAN / tan grande que ni les cabe, / y bailamos sobre tumbas, / y vivimos en pecado / según todos los credos, / y nos gusta lo prohibido / e incluso han conseguido / que nos guste lo que somos. // Niñatos soñadores / que inventan fórmulas definitivas, / que cantan todavía insaciables / a pesar de los momentos de lucidez, / a pesar de que luchamos contra un invisible / y la tarea nos quede, probablemente, / demasiado grande. // Algunos todavía no han desertado. / Algunos todavía creen en una idea. // (Todo lo demás es estar muerto)
GAINERAKO GUZTIA, EZ |