Eskerrak bizitzari, hainbeste eman dit

begi bi eman dizkit, horiek zabaltzean

bikain bereizten dut zuria eta beltza artean

eta hondo izartsua zeru urrunean

eta jendetzan gizona, nik dudana maitea.

 

Eskerrak bizitzari, hainbeste eman dit.

Entzumena eman dit, bere ahal osoan

gau eta egun aditzen kilker eta kanarioak;

mailuak, turbinak, zaunkak, euri-orroak

eta nire maitatuaren ahots gozoak.

 

Eskerrak bizitzari, hainbeste eman dit.

Soinua eman dit eta abezedarioa

horrekin pentsatutako hitzak eta esandakoak

ama lagun neba, eta argiaren abaroan

ikusten dut maite dudan horren arima nora doan.

 

Eskerrak bizitzari, hainbeste eman dit.

Eman dit nire oin nekatuen ibilia

horiekin zeharkatu nituen putzuak eta hiriak

hondartzak, desertuak, ibarrak eta mendiak

eta zure etxea, kalea eta lorategia.

Eskerrak bizitzari, hainbeste eman dit.

 

Eman zidan gainezka egiten duen bihotza

ikustean giza garunaren aitortza,

ikustean gaiztoarengandik urrun zintzoa,

ikustean zure begi argien hondoa.

Eskerrak bizitzari, hainbeste eman dit.

 

Irria eman dit eta eman dit lantua,

horrela bereizten dut zoriona eta dolua

bi horiek dute osatzen nire kantua

eta kantua bera zuen kantua

eta guztien kantua da neure kantua.

 

Eskerrak bizitzari

Eskerrak bizitzari

Eskerrak bizitzari

Eskerrak bizitzari.

 

 

 

Gracias a la vida

Gracias a la vida que me ha dado tanto. / Me dio dos luceros, que cuando los abro / perfecto distingo lo negro del blanco, / y en el alto cielo su fondo estrellado / y en las multitudes al hombre que yo amo. // Gracias a la vida que me ha dado tanto. / Me ha dado el oído, que en todo su ancho / graba noche y día grillos y canarios; / martillos, turbinas, ladridos, chubascos, / y la voz tan tierna de mi bienamado. // Gracias a la vida que me ha dado tanto. / Me ha dado el sonido y el abecedario, / con él las palabras que pienso y declaro, / madre, amigo, hermano y luz alumbrando / la ruta del alma del que estoy amando. // Gracias a la vida que me ha dado tanto. / Me ha dado la marcha de mis pies cansados, / con ellos anduve ciudades y charcos, / playas y desiertos, montañas y llanos / y la casa tuya, tu calle y tu patio. // Gracias a la vida que me ha dado tanto. / Me dio el corazón que agita su marco / cuando miro el fruto del cerebro humano, / cuando miro al bueno tan lejos del malo, / cuando miro el fondo de tus ojos claros. // Gracias a la vida que me ha dado tanto. / Me ha dado la risa y me ha dado el llanto, / así yo distingo dicha de quebranto, / los dos materiales que forman mi canto, / y el canto de ustedes que es el mismo canto / y el canto de todos que es mi propio canto.