Dolua ekarriko dizut beti ―aditzen?―, zuri,

bakarrik, Paradisuan.

 

 

I

 

Aldatuko die Destinoak norabidea

Eskuko lerroei, orratzain batek bezala

Etsiko du istant batez denborak

 

Nola ba bestela, gizakiek elkar maite dutenez gero?

 

Taularatuko ditu zeruak gure erraiak

Eta zafratuko mundua inozentziak

Herio beltzaren lakarrarekin.

 

II

 

Dolua dakarkiet eguzkiari eta gu gabe etortzekoak

Diren urteei eta kantatzen diet igaro diren besteei

Baldin egia bada

 

Gorputzak aiputan hartuta eta talka dultzean barkuak

Gitarren argia keinuka urpean

«Sinets niri» eta «ez ezazu» guztiak

Behin airean, beste behin musikan

 

Bi animalia ttikiak, gure eskuak,

Gorde-gordeka bata besteari gaineratu nahirik

Geranio loreontzia jardineko ate irekien ondoan

Eta elkarrekin topo egindako itsaso-txatalak

Harrizko murruen gainean, itxituren bestaldean

Zure eskuan pausatu zen anemona

eta malba hiru bider dardaratu ur-jauzietan hiru egunez

 

Hori egia bada, kantatzen ditut

Zurezko habea eta ehun karratua

Horman, Sirena adats-soltea

Katemea guri so ilunduran

 

Mutikoa intsentsua eta gurutze gorria hartuta

Harkaitz urrutian gautzen hasi den tenorean

Dolua dakarkiot ukitu eta mundua eman zidan janzkiari.

 

III

 

Honela mintzo naiz zutaz eta nitaz

 

Ezen maite zaitut eta amorean dakit

Sartzen Ilargi Betea bezala

Bazter orotatik, zure oin ttikiaren bila izara nasaietan

Jasmina orriultzen ―eta badut indarrik

Putz eta putz zu lokarturik lekutzeko

Pasabide argitsuetara eta itsasoaren galeria gordeetara

Zuhaitz hipnotizatuak eta amaraun gero eta zilarragoak

 

Olatuek aditua daukate

Nola duzun laztantzen, nola musukatzen

Nola xuxurlatzen «zer» eta «e»

Badiaren lepoaren bueltan

Argi-itzalak gu beti

 

Zeu beti izar ttikia eta neu beti barku ilunkara

Zeu beti portua eta neu eskuineko argiontzia

Moila hezea eta arraunen distira

Goian, etxe aihenzuriz josian

Arrosa lotuak, hozten utzitako ura

Zeu beti harrizko estatua eta neu beti itzal gero eta luzeagoa

Kontraleiho erdi itxia zeu, huraxe irekitzen duen haizea neu

Ezen maite zaitut eta maite zaitut

Zeu beti txanpona eta neu trukean hartutako adorazioa

 

Hainbeste gaua, hainbeste haizearen marmarra

Hainbeste aireko ihintza, hainbeste isiltasuna

Itsaso despotikoaren inguruan

Zeruaren ganbera bere argizagi eta guzti

Hainbeste zure arnasaren arina

 

Ez baitaukat besterik

Lau pareta, sabai, zoru artean

Zuri deiadar egiteko, eta neure bozak jotzen nau

Zure usaina aditzeko, eta amorratzen dira gizakiak

Ezen probatu gabeko hura eta beste inondik ekarria

Eramanezinak zaizkie gizakiei eta goiz da, aditzen

Goiz da oraindik mundu honetan, ene maitea

 

Zutaz eta nitaz mintza nadin.